Persoonlijke relaties in jaren zeventig op losse schroeven
In zijn tweede lange speelfilm na Fucking Amal (Show me love)
verdiept Moodysson zich in het verschijnsel commune, dat in de roerige jaren
zestig als een ideale woonvorm werd gezien door mensen die een andere maatschappij
voorstonden. De commune is al vaak in beeld gebracht zoals in de documentaire De kresj (1995) van Marije Meerman en de
televisieserie Hertenkamp (1998),
gemaakt door mugmetdegoudentand. Moodysson doet het nog eens dunnetjes over. De
clichés zijn niet van de lucht, maar tegelijk laat Moodysson zien hoe broos
persoonlijke relaties in de jaren zeventig waren.
De film begint met een scène in de commune Tillsammans (Samen)
in Stockholm in 1975. De dood van Franco wordt door als een persoonlijke triomf
gevierd, ook door de twee jonge kinderen van Anna en Lasse, een stel dat er
voor gekozen heeft na hun scheiding het gezinsleven in commune verband voort te
zetten. Een volgende veelzeggende scène is tussen Göran en Lena in bed. Lena begint
erover dat ze het niet erg zou vinden als Göran ook met Anna zou slapen.
Vrijheid, blijheid. Göran wordt daarop gebeld door zijn zus Elisabeth die het
aan de stok heeft met haar man Rolf en met haar twee kinderen Eva en Stefan het
huis uit wil.
Göran haalt ze met het busje van de commune op uit de
flatwijk, symbool voor het kerngezin en brengt ze naar de commune waar juist
een discussie aan de gang is over afwassen, waar Anna vanwege een vaginale
schimmelinfectie met een ontbloot onderlijf aan deelneemt, hetgeen Lasse, die
zich daaraan stoort, ertoe brengt om ook zijn broek uit te trekken. Geen
vertrouwenwekkend gezicht voor twee lagere schoolkinderen die op zoek zijn naar
geborgenheid. Göran geeft zijn zus en haar kinderen een slaapplaats ook al zijn
niet alle communeleden, die vinden dat er al genoeg mensen in hun gemeenschap
wonen, het daarmee eens. Zo zijn er steeds meningsverschillen en worden pijnlijke
plekken aangeraakt. De gevoelige Lena zoekt contact met de cerebrale Erik als
die boos van tafel is weggelopen. Ze weet hem over te halen met haar te vrijen
om uit zijn hoofd te komen. Ze belooft na het vrijen met hem verder te
discussiëren over de revolutie, maar is op dat moment bezorgd over Göran die
alleen in bed ligt. In een fraaie scène bekent ze Göran dat ze voor het eerst
van haar leven heerlijk is klaargekomen, mogelijk omdat het alleen om de seks
ging en niet om de persoon. Göran probeert zijn gevoelens tot kotsen toe onder
de duim te houden, terwijl Anna haar lesbische gevoelens bij Elisabeth probeert
te slijten.
Stefan probeert zich aan het circus te ontrekken door
contact te zoeken met zijn vader, die echter zijn bierflesjes nog moet
wegwerken voor hij de deur van zijn flat kan openen, waardoor zijn zoon alweer
vertrokken is. Tijdens een telefoontje tussen de twee is hij te zat om iets in
de hoorn te zeggen. De groep wordt inmiddels bespioneerd door een gezin
bestaande uit de schooljongen Frerik, zijn seksueel gefrustreerde vader en zijn
burgerlijke moeder. De eenzame Frerik zoekt contact met dochter Eva die dezelfde
brilsterkte heeft als hij, hetgeen een band schept, net als de conclusie die
Eva trekt dat het in de commune allemaal precies omgekeerd is als vroeger bij
haar thuis.
Rolf is loodgieter en hoort bij een klant, die zelf ook
gescheiden is, dat hij moet vechten om zijn kinderen. Hierdoor stopt hij met
drinken en zoekt contact met zijn zoon en dochter. In een later stadium gaat de
klant met Rolf mee naar de commune om een verzoeningspoging te wagen die aanvankelijk
niet gemakkelijk te realiseren is maar wel de nodige twijfels in de hoofden van
andere communeleden veroorzaakt. Anna wil opeens weer contact met Lasse en Göran
zet Lena de deur uit. Ook het gezin van Frerik valt uiteen. Het nummer Love hurts van Rod Steward en S.O.S. van Abba zijn daarbij goed gekozen.
Gelukkig zorgt een potje voetbal voor de nodige verbroedering (zie foto met Rolf en Elisabeth in het midden).
Vooral de rol van Göran is voorbeeldig en dat in dubbele zin.
Wellicht kwam ik op de serie Hertenkamp omdat hij me aan Marcel Musters deed
denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten