Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 8 november 2015

Dreamcatcher (2015), documentaire van Kim Longinotto


Engel verkondigt een boodschap van geluk

Brenda Myers-Powell leefde vijfentwintig jaar als drugsverslaafde prostitué onder de naam Breezy en weet als ervaringsdeskundige wat er in die wereld te koop is. Inmiddels ontfermt ze zich over problematische tieners, gedetineerden en tippelende vrouwen in haar woonplaats Chicago. In een autobusje van de Stichting Dreamcatcher rijdt ze in de nacht door de straten van Chicago om hulp te bieden waar dat nodig is. Alleen voor haar werk in de gevangenis krijgt ze betaald. Een negentien jarig hoertje huilt bij het idee dat ze haar leven zou kunnen veranderen. Brenda zegt dat ze kan aankloppen als ze daar aan toe is. De onvoorwaardelijke steun die Brenda biedt is zeer ontroerend.

Tijdens een toespraak vertelt ze over het droevige lot dat een jong meisje beschoren was. Het einde van het verhaal luidt dat het over haarzelf gaat. In de gevangenis vertelt ze over pooiers die niet willen dat hoeren goed met elkaar kunnen omgaan, want dat verzwakt hun macht. Hier delen de vrouwen wel elkaars ervaringen. Brenda vertelt hen dat de veroordelingen van haar strafblad verwijderd zijn omdat ze de fouten beging vanwege de noodzaak om te overleven en niet omdat ze een crimineel was.

Een meisje dat Marie heet, tippelt. Ze leeft al vanaf haar achtste op straat. Ze is zwanger en vertelt Brenda haar levensverhaal. Ze accepteert de uitnodiging van Brenda om later die nacht in de buurt een kop koffie te gaan drinken. Daar vertelt ze over haar ervaringen aan de Westkust. Ze wil stoppen. Brenda staat achter haar. Ze haalt haar op, biedt haar een kamer aan op voorwaarde dat ze afkickt.

Tijdens de naschoolse opvang voor tienermoeders die een risico lopen om verkeerd terecht te komen, vertellen vrouwen over verkrachtingen op heel jonge leeftijd. Brenda vertelt dat ze vier of vijf was toen ze voor het eerst misbruikt werd. Ze dacht dat het haar eigen schuld was en prent de meisjes nu in dat het niet hun schuld is. Een volgende keer neemt ze haar vroegere pooier Homer mee. De man vertelt dat hij uit een dysfunctioneel gezin komt en op zijn negende door zijn tante misbruikt werd. Zijn dochter had luchtwegproblemen en stierf vanwege nalatigheid van de moeder die voor hem tippelde. Hij vertelt verder dat hij zich opsplitste in de onbarmhartige Fancy en de vriendelijke Homer en dat geweld in de familie altijd op de loer lag. De zeventienjarige deelneemster Sharita maakt zich ongerust over een broertje dat weggelopen is van huis, omdat hij haar gedrag wilde nadoen. Brenda zegt dat het niet haar schuld is en dat ze niet de hele last van haar familie op zich moet nemen. De meidengroep is blij als het broertje weer terug is. Brenda zegt tegen Sharita dat ze bij de Stichting kan aankloppen als ze iets nodig heeft en dus niet uit stelen hoeft te gaan. Ze is blij dat het meisje een zorgzame vriend heeft.

De vijftienjarige Temeka is blij met Dreamcatcher, want anders zou ze nog tippelen. Ze
vertrouwde haar moeder niet die haar met de dood bedreigde. Brenda zoekt de moeder op en praat met haar over de omgang van haar dochter met een veel oudere man. Ze wil dat de moeder ingrijpt voordat de zaak van kwaad tot erger wordt. Brenda maakt zich ongerust als ze twee weken lang geen contact krijgt met Temeka. Later blijkt ze zwanger van de oudere man. Brenda weet uit ervaring dat dit soort meisjes wanhopig op zoek zijn naar liefde. Zijzelf had op die leeftijd al twee dochters. Een van hen neemt ze mee naar de naschoolse opvang. Ze heet Ruth, is psychologe en vertelt openhartig over haar traumatische jeugd. Brenda heeft ook een adoptief zoon, die bij haar kwam omdat haar verslaafde schoonzus de zorg niet meer aankon. De jongen was in het begin doodsbang dat hij weer weg moest en slaapt nog steeds het liefst beneden. Brenda wil graag de innerlijke schoonheid van haar schoonzus weer terugzien en haar helpen die weer terug te krijgen.  

De hulpverlening gaat Brenda niet in de koude kleren zitten. Ze moet naar het ziekenhuis voor nieuwe knieën en vertelt de schoolmeiden dat haar schoonmoeder haar in die tijd komt vervangen. Het contact met haar cliënten roept herinneringen en angsten op, ook al liggen de ervaringen al zeventien jaar achter haar. Aan het eind zingt ze het lied Always dat echt haar lied is.

Hier de site van Dreamcatcher met daarop de trailer. Hier mijn bespreking van de documentaire Salma die Longinotto in 2013 maakte, hier Stevie Wonder met As dat wellicht de afkorting is van Always.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten