Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 20 november 2015

Filmrecensie: Stalag 17 (1953), Billy Wilder


Wie is de verrader?




In het krijgsgevangenenkamp Stalag 17, dat in de buurt van Linz aan de Donau ligt, zitten eind 1944 zo’n 40.000 personen gevangen, waaronder 630 Amerikaanse vliegeniers. Een uitbraakpoging van twee van hen, in de week voor kerst, wordt ontdekt en de twee mannen worden doorzeefd met kogels door de Duitse bewakers, zoals Cookie, een van de gevangenen die ook kan koken, ons in een voice-over vertelt. Het ontsnappingsplan moet wel verraden zijn, maar wie kan het gedaan hebben, behalve de cynische sergeant Sefton die met zijn weddenschap dat de twee gepakt zouden worden een hele voorraad sigaretten in de wacht sleept. De man is toch al verdacht omdat hij handelt met de Duitsers.


Tijdens het appèl staan de mannen verslagen te kijken naar de twee maten die in de modder onder een zeil liggen. Een van hen vraagt zelfs aan de commandant die over een aangelegde loopplank naar de appèlplaats is gekomen om de gevangenen toe te spreken, of het wel volgens de bepalingen van de conventie van Genève is om doden in de modder te liggen. De stomme gevangene Joey gooit zelfs zijn fluitinstrument in een plas nabij de commandant die daarop vertoornd vraagt of de dader zich wil melden waarop alle mannen een pas naar voren doen.

Lange tijd krijgen we niets te horen van een mogelijke andere verrader. De aandacht gaat uit naar de kluchterige manier waarop het leven in de barak van de vliegeniers zich afspeelt. Bewaker Schulz neemt daar een belangrijke plaats in. De grapjes die hij maakt en die hij zich laat welgevallen geven een onrealistisch beeld van de toestand in een concentratiekamp, al zal het er in een krijgsgevangenkamp wellicht milder aan toe gaan, zo liet de Britse televisieserie Colditz in de jaren zeventig ook al zien. De mannen worden wild als er een groep Russinnen is aangekomen en proberen hen te bespieden als ze ontluisd worden. De innemende Harry Shapiro gaat met een ander die Animal heet en nogal een vrouw mist, met een emmer verf de barak uit om nieuwe lijnen op het pad te trekken waardoor ze dichtbij de ontluizingsbarak komen, maar door de animositeit worden ze verraden en teruggestuurd net op het moment dat ze door het raam naar de blote Russinnen willen kijken.

Een sleutel in de spionagezaak vormt een bericht dat Schulz in een schaakstuk stopt als de barak leeg is, maar daarmee weten we nog steeds niet veel omdat geen van de krijgsgevangenen verdacht lijkt en Sefton steeds minder de man lijkt te zijn die, anders dan voor de handel, met de Duitsers heult. Een nieuwe ontwikkeling vindt plaats als er twee nieuwe gevangenen worden binnengebracht die de plaats van de omgekomen innemen. Onder hen is luitenant Dunbar die met zin vliegtuig is neergehaald en al gauw voor een verhoor weggevoerd wordt door de commandant, hetgeen Sefton weer op kwade blikken, een inbraak in zijn voorraadkist en blauwe plekken komt te staan.

Een andere ontwikkeling is de komst van een vertegenwoordiger die toeziet op nakoming van de conventie van Genève. Schulz doet heel erg zijn best om te zorgen dat alles in de barak piekfijn in orde is. Hij haalt zelfs een radio weg waarmee de mannen in het geheim naar de BBC luisterden. De controleur hoort van de gevangenen dat luitenant Dunbar al drie dagen verhoord wordt en onderhoudt de commandant erover. Sefton die half dood in zijn brits ligt ziet wie van de gevangenen met Schulz via het schaakspel informatie uitwisselt. Om te voorkomen dat Dunbar naar Berlijn wordt overgebracht, ontwikkelen de gevangenen een rookbom die ze maken van het celluloid van de tweeduizend pingpongballetjes die ze abusievelijk als kerstcadeau kregen. Sefton zet zich vervolgens in om Dunbar in veiligheid te brengen in het tumult dat ontstaat als de werkelijke spion in de nacht de barak wordt uitgewerkt.

Een toneelstuk met de gelijknamige titel vormde de basis voor deze zeer succesvolle film.   

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten