Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 22 november 2015

Theaterrecensie: Fresh young gods, Toneelgroep Oostpool, Toneelschuur, 21 november 2015


Cynisme over de toekomst zet geen zoden aan de dijk

In het tweede deel van het drieluik Goede bedoelingen, geschreven door Joeri Vos, verplaatsen we ons naar Dubai, waar we in het huidige jaar 2015 een heftige afterparty meemaken van een gemeleerd gezelschap, waaronder een malafide geldhandelaar, een medewerkster van de CIA en twee jonge medewerkers van Shell, die als frisse jonge goden hun licht over de wereld laten schijnen. De onfrisse praktijken in het duister van de nacht, die zelfs tot de huidige oorlogen in Oekraïne en Syrië leiden, doen de frisheid van de jonge goden echter ernstig teniet. Tegelijk wordt een docudrama met de daarbij horende suspense muziek vertoond waarin de hoofdrolspelers negen jaar later in 2024 terugkijken op de gebeurtenissen. Van tevoren lezen we op het scherm dat de documentaire een reconstructie is op basis van de getuigenissen van betrokkenen en dat een en ander gedramatiseerd kan zijn.

De voorstelling onder regie van Eric de Vroedt begint met de getuigenissen van de belangrijkste personen, te weten Ben van Beurden en Nathaniel Meijer, beiden werkzaam voor Shell. Ze leggen met nauwelijks verhuld cynisme uit hoe de zakenwereld in elkaar zit. Ook escortdame Elina uit Oekraïne, Carmen van de CIA en Ole van de Europese Centrale Bank laten van zich horen. Elina komt uit Oekraïne, studeerde in West Europa maar moest na de moord op haar vader, die haar financieel ondersteunde, op een andere manier aan geld komen. Carmen had in de gaten dat er van alles niet deugde, maar liet de feestgangers begaan om verder onderzoek te kunnen doen. De getuigenissen worden onderbroken door beelden van het steeds ruiger wordende feest, dat zich afspeelt in het appartement van de louche geldhandelaar Boot. De heftigheid ervan wordt opgewekt door het flitslicht waarin te zien is dat er steeds meer kleren rondvliegen. Allerlei persoonlijke incidenten, waaronder ook de ontdekking van het lijk van de moeder uit De onrendabelen in de wooncontainer op de Maas een terrein van Shell in Rotterdam, maken de toestand kritiek.

De chaos aan beelden en getuigenissen zakt tenslotte weg. Boot zit in zijn jacuzzi, overziet het slagveld op zijn kamer en verzucht dat ze allen dood zullen gaan. Zelf doet hij alvast een poging daartoe, maar komt proestend weer boven water. De anderen, voor zover niet in comateuze toestand, hebben geen idee meer wat er gebeurd is. De afgehakte hand in een doos op de salontafel is daar een macaber voorbeeld van. Van Beurden doolt naakt rond en probeert met aapachtig macho gedrag zichzelf een houding in te blazen en de homoseksuele Ole is nerveus over de afloop van de crisis en geeft af op de jonge goden, die hij vergelijkt met een volkje van teflon waar alles van af glijdt. De incidenten hebben zoveel impact op de wereld dat de koers van Shell gekelderd is en dat buiten een woedende menigte moslims hen op staat te wachten. Meijer weet tenslotte zijn ouders te bellen, krijgt eerst zijn moeder aan de lijn, vervolgens ook zijn vader, die meer bezorgd is over de koersen dan over het lot van zijn zoon. 

Hoewel de uitspattingen jetset van de financiële wereld op een wrede manier in beeld gebracht worden en ook nog eens met veel cynisme becommentarieerd worden, vraag ik me af of het onderwerp wel zo geschikt is om op het podium te brengen. Cynisme over de toekomst zet weinig zoden aan de dijk. Acties tegen multinationals, zich verrijkende bankiers en andere witte boorden criminelen kunnen mijns inziens beter in de werkelijkheid gevoerd worden. Ik moet denken aan Marjan Minnesma die deze maand met gelijkgestemden naar Parijs loopt om aandacht te vragen voor de klimaatverandering. In een eerder interview stelde ze de voortgaande fossiele exploitatie van Shell aan de kaak. Haar actie verdient brede steun om de energiereus tot een duurzame politiek te bewegen en dat is wat anders dan de obligate praatjes die de jonge goden van Shell in het rond strooien. Wellicht helpt de voorstelling mee om dit te bewerkstellingen. Dan heeft alle inspanning van Oostpool tenminste nog zin gehad en wordt het leven, anders dan wat Ole in zijn slotwoord opmerkte, toch nog een droom.   

Foto: Krista van der Niet. 

Hier meer over de voorstelling op de site van Oostpool met daarop ook een trailer, hier mijn bespreking van De onrendabelen, hier mijn verslag van het programma De nieuwe dag met Marjan Minnesma, die daarin ook over haar voormalige werkgever Shell praat.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten