Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 24 december 2015

Filmrecensie: Before sunset (2004), Richard Linklater


Herhaling van zetten, maar dan met een herinnering erbij

Na negen jaar krijgt de eerste ontmoeting tussen Jesse en Celine een vervolg en wel in Parijs zoals de eerste beelden ons tonen. Jesse is in de lichtstad om zijn roman Look forward angel te promoten. Als hij de aanwezigen tijdens zijn boekpresentatie vertelt over de achtergronden daarvan, staat opeens de hoofdpersoon van het boek en het meisje van zijn dromen in de deuropening van de boekwinkel. Voordat Jesse terugvliegt naar de Verenigde Staten heeft hij nog wel even tijd om een kop koffie met haar te drinken. Hij regelt met de chauffeur die hem naar het vliegveld zal brengen dat hij contact met hem opneemt als hij klaar is voor vertrek. Op weg naar het café, dat ook nog Le pure café moet heten, praten ze over de afspraak die ze negen jaar daarvoor gemaakt hebben, namelijk om elkaar een half jaar na hun eerste ontmoeting weer in Wenen te treffen. Celine zegt dat ze daar helaas niet naar toekon omdat haar oma stierf, Jesse geeft schoorvoetend toe dat hij er wel geweest is en met lege handen weer is teruggevlogen.

Before sunset doet sterk denken aan Before sunrise. Opnieuw zijn we getuige van een intieme ontmoeting tussen twee openhartige jonge mensen, al zijn ze inmiddels negen jaar ouder. Wat dit keer begint met een kop koffie mondt weer uit in een intensieve dag samen. Het hoge tempo van hun dialogen, die ook nog ergens over gaan, boeit, net als de flair waarmee ze met elkaar omgaan. Celine speelt opnieuw de rol van vernieuwster, terwijl Jesse behoudender is. Celine werkt voor een milieu organisatie en brengt haar idealen in praktijk terwijl Jesse inmiddels getrouwd is en romans schrijft. Ze zijn allebei verbaasd dat Celine in New York woonde op het moment dat Jesse met een onderwijzeres trouwde.

Opnieuw vormen de gesprekken over seks de hoofdmoot, alleen lijken ze dit maal meer effect na te jagen. De twee zijn inmiddels niet zo pril meer en behoorlijk gepokt en gemazeld op het gebied van de liefde. Celine vindt Franse mannen gewoon niet geil, wordt gauw teleurgesteld in relaties en heeft op dat moment een niet al te gelukkige relatie met een fotojournalist die vaak naar een oorlogsgebied gaat, Jesse is opgeslokt door de burgerlijkheid van het gezin. Soms komt er een verrassende straal van omhoog, bijvoorbeeld als Celine vertelt dat ze in het grauwe Warschau was maar daar toch genoot omdat ze haar gewoontes moest achterlaten, maar toch is de grote charme van het tantaliserende Before sunrise met twee durfallen die voor het leven gaan ver te zoeken. Before sunset is meer een reflectie op de eerdere ervaring, al wordt het experiment tegelijk deels herhaald. Er is sprake van een herhaling van zetten maar dan met een herinnering erbij.

Onderwerpen over verlangens, over het najagen daarvan of juist niet, de waarde van herinnering en de rol van het toeval worden fraai geïllustreerd in de gesprekken tussen de twee, die zich behalve op straat ook afspelen op een rondvaartboot en, ongetwijfeld tot ergernis van de chauffeur, tenslotte in de zolderkamer van Celine. Daar speelt ze, zoals beloofd, eerst een wals voor hem op gitaar, waarvan de inhoud duidelijk haar gevoelens openbaart al moet Jesse daarover natuurlijk opmerken dat ze die gevoelens natuurlijk voor al haar bedgenoten heeft, hetgeen op haar beurt door Celine beaamd wordt. Dit soort grappige interacties doen sterk denken aan Annie Hall van Woody Allen. Eigenlijk kan deze cyclus van Richard Linklater een vervolg op dit relatiedrama genoemd worden. Wellicht komt in het derde deel dan ook nog de dood duidelijker ter sprake. Zo’n inkijkje in het leven schreeuwt als het ware om verdieping.  Hall     

Hier mijn recensie van Before sunrise, hier mijn review van Annie Hall.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten