Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 28 december 2015

Theaterrecensie: Ad & Eefje, Tafel van Vijf, Toneelschuur, 27 december 2015


Het paradijsverhaal kleurrijk aan kinderen uitgelegd

De titel Ad & Eefje doet meteen denken aan het paradijsverhaal en anders wordt dat wel duidelijk door de tussen haakjes staande tekst en het verloren paradijs achter de titel. Het is een lofwaardig streven van Tafel van Vijf om bijbel- en andere religieuze verhalen toegankelijk te maken voor jonge kinderen. Het slaat een brug naar de traditie en het opent het gesprek tussen kinderen en ouders over ons cultureel erfgoed dat verder van het bed staat.

De opening mag er zijn. In een sfeervol decor met grote planten en bloemen waarin de paradijselijke toestand suggestief wordt uitgebeeld, springt de energieke Ad tevoorschijn, een en al oog voor wat daar groeit en bloeit en dat opschrijft in een notitieboekje. Zijn zachte Vlaamse tongval versterkt zijn charme. Anders dan de zwarte Eefje die zich verveelt, hoeft hij niet zo nodig weg. De drie muzikanten zijn vermomd als slangen en verleiden Eefje om een hap van de groene appel te nemen die hoog in een boom hangt. Daarmee zal ze net zo machtig en alwetend worden als haar vader in de hemel. De aarzeling is groot, maar het verlangen wint en de uitkomst is duidelijk. Eefje en Ad worden het paradijs uitgebonjourd en moeten zelf in het eigen levensonderhoud voorzien, hetgeen nog niet zo gemakkelijk is.

De afbraak van het kleurrijke decor is sterk en vormt het begin van een wederopbouw, waarbij blijkt dat de twee zich met hetzelfde instrumentarium toch weer een bestaan weten te verwerven, al gaat dat heel wat moeizamer dan in het paradijs waar alle verlangens bij voorbaat vervuld waren. Eefje is in de gewone wereld nog steeds boos op Ad, die gelijkmatiger is dan zij en meteen weer op onderzoek uit gaat. Zij krijgt te maken met verlangens die sterker zijn dan zijzelf en raakt daardoor behoorlijk uit balans, maar gaat niet in op de raad van haar vader die wil dat ze terugkomt. De stem in de hemel, die sterk aan Sinterklaas deed denken, dringt verder niet aan. De mens is vrij en zal dat weten ook.

De liedjes die de voorstelling omlijsten en ook de ondersteunende muziek zorgen voor veel sfeer. Het is leuk om te zien dat een van de muzikanten, die meestal op de achtergrond blijven en in hun witte gewaden meer op engelen dan op slangen leken, een cello als een gitaar omhangt voor hij zich op het podium tussen de spelers begeeft. Op het eind volgt er nog een slotlied waar de zaal aan mee kon doen. Het is jammer dat dit niet eerder tijdens de voorstelling gebeurde. Dat had nog meer leven in de brouwerij gebracht. De poëtische tekst had een krachtiger structuur verdient want sommige passages zoals de ruzie van Eefje met Ad in het paradijs en de dronken vader van Ad waren niet geloofwaardig, maar uiteindelijk werden de kinderen door de fraaie uitbeelding van het verhaal, denk ik, tevreden gesteld.   

Naast de voorstelling zelf is er ook nog een kleine tentoonstelling waarin kinderen (en volwassenen) etsen kunnen zien van uitbeeldingen van het paradijsverhaal met centraal daarin natuurlijk de verboden vrucht, die gesymboliseerd wordt door een appel, al is het historisch gezien onduidelijk welke vrucht bedoeld werd (en of er wel een specifieke vrucht bedoeld werd).

Ad & Eefje werd gespeeld door Pieter Verelst en Belinda van der Stoep.

Hier een opname van het slotlied, hier The making of Ad & Eefje, waarin bedenker, schrijver en regisseur Herman van Baar uitlegt hoe de voorstelling tot stand is gekomen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten