Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 10 januari 2016

Raja Felgata over I love Mo, De Correspondent, december 2015


Confronterende verhalen van Marokkaans Nederlandse vrouwen over de liefde

Lex Bohlmeijer van De Correspondent praatte in december 2015, vlak na de rellen in Geldermalsen tegen een asielzoekerscentrum met Raja Felgate (Amsterdam, 1975) over haar boek I love Mo, dat de ondertitel Het Marokkaanse mannenalfabet van Ali tot Zaki draagt en dat verhalen betreft van Marokkaans - Nederlandse vrouwen over hun relaties met Marokkaans - Nederlandse mannen. Die zijn over het algemeen niet best vanwege de enorme culturele verschillen. Terwijl de vrouwen van haar leeftijd zich sterk ontwikkeld hebben en positief in het leven staan, zijn de mannen stil blijven staan.

Felgata, die journalistiek heeft gestudeerd en samen met haar man de Kleurrijke Top 100 uitgeeft, doet mantelzorg voor een ongetrouwde, zieke vriendin van haar moeder die in de zestig is en verder niemand heeft. Felgata vindt het naar dat de zorg niet bij haar aansluit en dat ze weinig begrip ontmoet. Ze komt net bij haar vandaan en heeft de vrouw beloofd dat ze haar na het gesprek soep zal brengen. De rellen in Geldermalsen hebben haar bang gemaakt. Ze heeft nooit eerder zelf de kloof tussen allochtoon en autochtoon ervaren en probeert als journaliste een bijdrage te leveren aan een betere maatschappij. Van huis uit heeft ze geen affiniteit voor het slachtofferschap meegekregen. De vrouwen van haar generatie hebben hard gestudeerd om iets te bereiken in de maatschappij.

Bohlmeijer schakelt over naar I love Mo. Hij heeft zich verbaasd over de humor en de schaamteloosheid waarmee de vrouwen in haar boek over hun relaties praatten, terwijl ze toch uit een schaamtecultuur komen.
Felgata zegt dat ze heel direct is met haar vriendinnen en dat haar onverbloemde schrijfstijl daar ook aan bijdragen heeft. Er schuilt schoonheid in de ruwheid waarmee ze de ervaringen van de vrouwen beschrijft. De liefde en de zoektocht naar de juiste man is ook shockerend. Er zit humor in de pijn waarmee dat gepaard gaat. Een vrouw heeft, anders dan een man, maar een beperkte houdbaarheidsdatum om een echtgenoot te vinden en dat bemoeilijkt het proces. In het boek wil ze de Marokkaans - Nederlandse man een spiegel voorhouden. Die dient zijn macho houding ten opzichte van de vrouw op te geven.

Bohlmeijer ziet in de relatieconflicten een kloof tussen het ideaal en werkelijkheid.
Felgata zegt dat de echtscheidingscijfers onder Marokkanen in Nederland hoog zijn vanwege het ideaalbeeld dat vrouwen ingeprent krijgen en dat vaak na enkele jaren al aan gruzelementen gaat. Ze vindt het belangrijk dat hierover openheid komt zodat volgende generaties op een andere manier met hun seksualiteit kunnen omgaan.

Bohlmeijer noemt de vrouwen in het boek scherp ontwikkeld, maar niet als het over hun relatie gaat.
Volgens Felgata heeft de blinde vlek te maken met de ideologie die ze met de paplepel ingegoten hebben gekregen.

Bohlmeijer vraagt of haar generatie geen steun kan vinden bij Nederlandse feministen die eerder met het bijltje hakten, maar Felgata vindt dat de islam een ander emancipatieproces vereist dat nog wel enkele generaties kan vergen. Ze wijst erop dat men anders moet omgaan met de Koran en dat er in het begin ook andere interpretatiemogelijkheden waren die weggewerkt zijn. Ze leest een fragment voor over een meisje dat door een islamgeleerde seksueel afhankelijk wordt gemaakt en zegt dat er veel van dit soort meisjes zijn die misbruikt zijn en daarover schuldgevoelens hebben. Ze zou er op film of televisiegebied iets mee willen doen en kan dit ook omdat ze producer is.

Bohlmeijer spreekt over een foto van haar bruiloft in het boek.
Felgata wilde positief eindigen. Ze is inmiddels vijf jaar tot tevredenheid getrouwd na een eerdere hartstochtelijke relatie met een jongen die, net als veel van zijn leeftijdsgenoten, drugs ging gebruiken. Geconfronteerd met diens ellende koos ze voor haar carrière als nieuwslezeres bij AT 5. De jongen zit nog steeds in de shit, zegt ze.  

Het is de vraag hoe dit soort mannen uit hun machopatroon komen. Daarbij speelt net zo goed een culturele factor. Integreren is een moeilijk proces. Het is de vraag of I love Mo de allochtone man daarbij helpt. Hij zal wellicht meer gebaat zijn bij de Kleurrijke Top 100.    

Hier de trailer op de site bladna.nl, waarop ook informatie over de Kleurrijke Top 100.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten