Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 23 maart 2016

Halte Istanbul, Tegenlicht, 20 maart 2016


Portretten van oorlogsvluchtelingen op zoek naar veiligheid en leefbaarheid

De burgeroorlog in Syrië is inmiddels vijf jaar oud en een einde lijkt nog niet in zicht. In de eerdere Tegenlicht uitzending Wijze lessen uit het Midden-Oosten van begin dit jaar vertelde politiek adviseur van de VN Ghassan Salamé dat het nog lang kan duren tot de vijandschap geluwd is en men besluit om samen te gaan praten. Vele inwoners ontvluchten nog steeds het land en gaan naar buurlanden, zoals Jordanië en Libanon, die opvang in de regio bieden. Anderen trekken verder en verblijven op een plaats vanwaar ze een veilige plek in Europa hopen te vinden. Istanbul is, net als Lampedusa en Calais, een van die haltes, maar voor velen ook een eindstation, zoals de reportage van Shoresh Kalantari laat zien.

De documentaire begint heel aangrijpend met een beeld van een half verdronken jong kind dat door een reddingsboot op zee wordt gevonden. Men vist het kind uit het water en houdt het ondersteboven om het weer tot leven te wekken. Het toont de wanhoop van mensen die elk risico nemen om maar een veilige plaats te bereiken.

In de miljoenenstad Istabul wonen inmiddels meer dan een half miljoen vluchtelingen waaronder veel Syriërs, die niet bepaald als vrienden door de Turken bejegend worden en vooral hun eigen boontjes moeten doppen. Kalantari volgt een aantal van hen in de arme wijk Basaksehir, waar het ook nog sneeuwt. Hij spreekt over hun plannen. Velen hebben geen geld om de overtocht te betalen en zitten daar gevangen. Anderen zien daar wel een toekomst.

Selma helpt haar landgenoten met voedsel en kleding en noemt hun situatie schrijnend. Ze vindt dat de Russen moeten stoppen met bombarderen om tot een verbetering van de toestand te komen. Silva geeft Turkse les aan Syrische kinderen die met een busje naar een van de vier scholen voor Syriërs komen.

Fatima woont met haar kinderen in een krappe kamer en is wanhopig. Haar man zit al drie jaar in Duitsland maar kan weinig voor zijn gezin doen, zo horen we op Skype. Het bevalt hem slecht in de opvang en daarbij heeft hij ook nog een hernia. Haar dertienjarige zoon, die zijn Syrische vrienden in de oorlog kwijtraakte, werkt in een telefoonwinkel om het gezin van levensonderhoud te voorzien. Veel krijgt hij niet betaald. Later wil hij in Duitsland een telefoonwinkel beginnen.

Rostam heeft een naaiatelier en zingt op bruiloften. De noodzaak om verder te trekken heeft hij niet. Hij spreekt van wederzijds respect tussen Turken en Syriërs dat een vreedzaam samenleven moet garanderen.

Samer vluchtte vanuit Abu Dhabi naar Istanbul vanwege een inval van de politie. Hij heeft een cultureel centrum opgericht waar zijn landgenoten zich kunnen laten informeren en in contact kunnen treden met elkaar. Hij is niet tegen het verdrag dat Turkije en Europa gesloten hebben over de opvang van de vluchtelingen want binnen de Europese Unie verveelt men zich toch maar. Na de oorlog gaat hij het liefst naar Syrië terug.

Mahmud is gedeserteerd uit het leger en woont al twee jaar samen met zijn broer Ahmad in Basaksehir. Ze werken in een naaiatelier, sturen geld naar hun berooide familie in Syrië en sparen voor de overtocht naar Europa. Ahmad heeft inmiddels duizend euro bij elkaar gespaard en probeert af te dingen op de prijs van de overtocht. De mensensmokkelaar, die zichzelf niet als malafide ziet, vertelt dat mensen die weinig geld hebben met kleine bootjes worden vervoerd. In de aftiteling lezen we dat de oversteek gelukt is maar dat Ahmad Macedonië niet inkomt en terug wil naar Istanbul.
ij  Hij

Hier meer informatie op de site van Tegenlicht, met daarop ook inspirerende initiatieven om te helpen. Vanavond napraten in Pakhuis de Zwijger. Daar zal ook een selectie van de fototentoonstelling A bridge too far van Ahmet Polak te zien zijn. De fotograaf geeft zelf een toelichting bij de beelden. Hier mijn verslag van Wijze lessen uit het Midden-Oosten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten