Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 14 april 2016

Filmrecensie: The lunchbox (2013), Ritesh Batra


De verkeerde trein naar het goede station

In een prachtige documentaire, waarvan ik de titel niet meer kan vinden, maakte ik kennis met het transportsysteem dat ervoor zorgt dat werknemers in het huidige Mumbai op kantoor een warme lunch krijgen. Via een ingenieus systeem, dat aan de posterijen doet denken, wordt de maaltijd bij de vrouw thuis afgehaald en naar verschillende plekken in de stad gevoerd tot die nog voor de middag op de bedoelde plek arriveert. Dit systeem was voor Ritesh Batra aanleiding voor het onderwerp van zijn poëtische speelfilmdebuut.

De intrige bestaat erin dat de maaltijd die Ila, de vrouw van Rajeev, voor haar man bereidt bij een verkeerde persoon terecht komt, de bijna gepensioneerde kantoorman Fernandes, die weduwnaar is en normaliter zijn bestelling bij een cateringbedrijf doet. Hij geniet zeer van de gerechten die Ila gemaakt heeft

Al gauw komt Ila erachter dat Rajeev, die zich nogal afstandelijk tegenover haar gedraagt, haar gerecht niet heeft geproefd. Ze raakt geïntrigeerd door het feit wie degene is haar pannetjes helemaal leeg eet en krijgt contact met hem via een briefje dat ze in een van de pannetjes stopt die heen en terug gaan. De briefwisseling begint met eenvoudige mededelingen maar verdiept zich. Het gaat over de drukte in het verkeer, de sleur van het bestaan en de vraag waarom we eigenlijk leven. Fernandes meent dat een tweede kind voor Ila een mogelijkheid vormt om haar meer levensvreugde te bezorgen, maar Rajeev heeft daar weinig trek in. Dochter Yashri is voor hem genoeg.

Dat Ila een broer heeft die een eind aan zijn leven gemaakt heeft, verontrust Fernandes. Vooral als hij hoort dat een vrouw met haar dochtertje van een flatgebouw gesprongen is. De zorgen nemen toe, vooral als Ila merkt dat haar echtgenoot vreemd gaat. Ze zou het liefst naar Bhutan willen vluchten en Fernandes zou wel met haar mee willen.

Fernandes had van zijn baas de opdracht gekregen zijn opvolger in te werken maar had daar niet zoveel trek in. Als blijkt dat de jonge man, die Shaik heet, zijn werk verkeerd doet, neemt Fernandes de schuld op zich. Ze hebben teveel zitten praten over maaltijden en over het leven. Shaik nodigt Fernandes uit om getuige te zijn op zijn trouwdag en zou het dan ook leuk vinden om Ila te zien. Een afspraak tussen Fernandes en Ila komt echter niet van de grond, omdat Fernandes besluit dat de knappe Ila niets bij hem te zoeken heeft.

De beelden in de rustig opgebouwde film zijn fraai. Vooral Nimrat Kaur in de rol van Ila is een lust voor het oog. Ze praat regelmatig vanuit haar keuken tegen een zogenaamde tante die boven haar woont en die een man heeft die al vijftien jaar in coma ligt. De vrouwen onderhouden zelf ook uitwisseling van goederen via een transportsysteem dat alleen veel simpeler is. Via de achterkant van het huis gaat een mandje heen en weer met daarin ingrediënten voor de gerechten die de vrouwen bereiden.

Het is aangrijpend dat Fernandes (Irrfan Khan) voor een zelfgekozen isolement kiest, maar veelbelovend dat hij tenslotte toch op zijn schreden terugkeert. De gevleugelde uitspraak van Shaik is dat men met een verkeerde trein toch op het juiste station kan aankomen, een aardige variatie op de zegswijze dat er meerdere wegen naar Rome leiden, is misschien wel in zijn hoofd blijven hangen.  

Hier de trailer van The lunchbox die in India is uitgebracht onder de titel Dabba.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten