With real stars abve my head (2014), documentaire van Alfredo Covelli

Ernstig zieke patiënt wordt opgenomen in Tibetaans nonnenklooster

De Italiaanse filmmaker Alfredo Covelli heeft multiple sclerose, maar dat weerhoudt hem er niet van een tocht door de Himalaya te maken. Als hij verdwaalt, komt hij terecht in een nonnenklooster waar hij liefdevol wordt ontvangen. Covelli blijft daar enige tijd en leert er meer dan een voettocht had kunnen brengen, al moet de kijker zelf die conclusie trekken.

Covelli leidt aan progressieve MS en wordt in het begin van de documentaire onderzocht door een specialist. Op basis van de scan, die volgens Covelli sterren in zijn hersenen laat zien, raadt de specialist hem af om een inspannende voettocht door de Himalaya te gaan maken, maar Covelli laat zich daarvan niet weerhouden.

De beelden van zijn gezwalk in de woestenij zijn zwaar aangezet. Zijn mantra over vrijheid, geen rassenscheiding zal wel een hallucinatie moeten weergeven. In ieder geval komt hij snel bij het nonnenklooster aan, dat hem een slaapplaats aan kan bieden omdat er die week daarvoor een oude non overleden is. Uitgeput zakt Covelli op het harde bed neer, met zijn trui als hoofdkussen. Covelli vergelijkt zijn ziekte met een oorlog waarbij soldaten niet de vijand maar zichzelf te lijf gaan.

Fraai zijn de beelden van de activiteiten van de nonnen, natuurlijk het gebed maar ook het werk in de tuin, waar ze vrolijk met elkaar babbelen. De populatie bestaat voornamelijk uit oude nonnen, die om beurten iets vertellen over hun verleden. De meesten gaan gebukt onder fysieke problemen vanwege de werkzaamheden die ze voor hun intrede in het klooster verrichtten. Ze zijn allemaal blij dat ze in het klooster wonen. Een van de nonnen straalt een hemelse rust uit. Ze is gelukkig met hetgeen er is.

Covelli zelf heeft moeite met de kloosterdiscipline. Als het mediteren hem te lang duurt, gaat hij naar buiten en sluit vriendschap met een hond. Hij krijgt het voor elkaar dat hij de hond mag houden en die liefdevol verzorgt. Grappig is de scène waarin de hond een schoen heeft meegenomen terwijl op de achtergrond een non vraagt waar toch haar schoen gebleven is.

Covelli sluit vriendschap met Chamba (zie foto), een jongere non met bril die voor de oude nonnen zorgt en daar soms uitgeput van raakt. Ze zou willen dat er meer jonge nonnen kwamen. Zelf heeft ze een moeilijke jeugd achter de rug die ze accepteert als haar lot, al heeft ze daar ook verdriet over. Ze vraagt Covelli over zijn manke been. Covelli zegt de specialist na dat hij een motorongeluk heeft gehad. Op de vraag of hij dan een motor had antwoordt hij ontkennend. We zien beelden waarin de twee samen op verschillende plaatsen mediteren en Covelli die tegen Chamba iets over de schoonheid daarvan opmerkt. Samen kijken ze op hun rug naar de sterren aan de hemel.

Aan het eind van zijn verblijf doet hij mee aan een ceremonie waarbij men een fysieke last op de rug neemt om die boven op de berg af te leggen, gelijk de mens zijn demonen van zich afwerpt. Chamba hoopt dat Covelli zich daarmee ook zijn last kan bevrijden.

Zijn mededeling dat hij weg gaat, komt plompverloren. Daarna zien we hem in de raamopening zitten. Ook Chamba houdt zich verborgen. Een oude non zegt dat ze zelfs geen water heeft gekookt. Ik leid hieruit af dat ze moeite heeft met het vertrek van Covelli maar helemaal duidelijk is dat niet. In een volgende scène zien we Covelli in de bus.

Veel blijft onduidelijk door de dramatisering van het verhaal. Helemaal in het begin horen we een poging tot een telefoongesprek door een vriendin, die schijnbaar nooit werd teruggebeld. Hoewel de uitkomst onduidelijk blijft, krijgt de kijker wel mooie opnamen te zien, zoals de poging van Covelli om de zusters gewone liedjes te leren zingen en natuurlijk die bovengenoemde gelukkige non, die voor ons allen als lichtend voorbeeld kan dienen.

Hier iets meer informatie in Boeddhistisch Dagblad, dat ontwart en ontwikkelt.