Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 24 juli 2016

Filmrecensie: The warrior (2001), Asif Kapadia



Krijger gered door zijn goedheid

In Afrika is een rebellenleger actief, in opdracht van de Heer. Veel kinderen worden daarvoor geronseld. Eenzelfde soort leger was al in het middeleeuwse India. Dat van een soort krijgsheer, in het wit gekleed en gezeten in een stad op een podium onder een afdak. Het verschil met tegenwoordig was dat er geen kinderen in zijn dienst waren.
Opperkrijger Lafcadia, een weduwenaar (zie foto), wil niet dat zijn zoon Katiba mee ten strijde trekt al wil Biswas, een ander krijgslid, de jongen wel op zijn paard meenemen. De jongen blijft thuis alleen achter en oefent met de dolk die nog van zijn opa was.

De bevolking bloedt en moet de krijgsheer veel belasting betalen. Een oude man uit het dorp Tarang, die helaas niets kan bijdragen, wordt op niets ontziende wijze door Lafcadia onthoofd. De krijgsheer beveelt zijn krijgers het dorp uit te moorden en plat te branden. Biswas wil ook verkrachten, maar Lafcadia vindt dat hij Biswas zich aan de orders moet houden.

Als hij zelf in het dorp een meisje in handen krijgt, ziet hij dat ze een amulet draagt dat zij van zijn zoon gekregen heeft. Hij kan haar niet doden, laat haar gaan, vlucht weg en neemt zijn mee. Biswas krijgt van de krijgsheer de opdracht de afvallige op te sporen en diens hoofd terug te brengen. Zo niet dan gaat hij er zelf aan.

Biswas gaat op weg, ziet Katiba in de woestijn terwijl zijn vader bidt in een grot en vraagt hem waar zijn vader is. Biswas neemt hem mee, als Katiba niets wil zeggen. Hij zoekt verderop tussen mensen die met gewaden bedekt zijn, haalt er iemand uit die op Lafcadia lijkt en overhandigt diens hoofd aan de krijgsheer. De dienaar van de krijgsheer betwijfelt of het hoofd inderdaad van Lafcadia is en vraagt Katiba ernaar. Die kijkt naar Biswas, die een dolk op zijn keel heeft gezet. Katiba bevestigt dat het zijn vader is, maar wordt toch gedood, onder de ogen van Lafcadia die zich in de menigte bevindt en in een shock achterblijft.

In een volgende scène zien we een groep mensen, vooral vrouwen, die in de hitte dwangarbeid verricht. De jonge goochelaar Riaz heeft dorst en neemt een slok water uit een fles. De bewaker ziet dat en slaat hem, maar Riaz slaat terug en vlucht. Natuurlijk komen Riaz en Lafcadia elkaar tegen en worden bondgenoten in hun vlucht naar Kullu, de geboorteplaats van Lafcadia.

Ze reizen een tijd samen met een paranormale blinde vrouw die naar een heilig meer gaat en zegt dat er bloed aan Lafcadia’s handen kleeft. Dat wordt er alleen nog meer, als Biswas de confrontatie met hem aan gaat, maar daarna gooit Lafcadia de bebloede, dolk die hij eerder aan zijn zoon gaf, toch definitief in het water.

De fraaie beelden van de natuur, de magnifieke Himalaya, de schorpioenen en andere beesten in de woestijn, kunnen niet verhelen dat het verhaal wat voorspelbaar is en erg gedramatiseerd. De ernstige blikken van Lafcadia beelden te vaak zijn bitterheid en wanhoop uit. De dramatische muziek maakt het allemaal nog zwaarder, dat ik soms meende met een Bollywood productie te maken te hebben. Tegelijk geeft al dat sektarische geweld te denken. Het is al zo oud als de wereld, zo blijkt uit de legers van de Heer.   

Hier de trailer

Geen opmerkingen:

Een reactie posten