Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 21 augustus 2016

Filmrecensie: The last Elvis (2012), Armando Bo


In de voetstappen van een beroemde rocker

De Argentijn Carlos Gutierrez werkt in een metaalfabriek maar heeft zijn leven gewijd aan Elvis Presley. Hij vereenzelvigt zodanig met de rocker dat hij zijn vrouw Alejandra Priscilla noemde en zijn dochter Lisa Marie. Tijdens concerten, waarin hij gekleed gaat als Elvis, zingt hij de liederen van zijn idool, in de auto heeft hij altijd een bandje van hem aan staan en thuis kijkt hij altijd diens video’s. Armando Bo schetst het jaar dat Elvis op 42 jarige leeftijd in Graceland stierf. Hoe reageert Gutierrez daarop?

Florissant is het leven van Gutierrez niet verlopen. Hij leeft gescheiden van zijn vrouw en heeft niet zoveel contact met zijn dochtertje Lisa. Zijn vrouw is slecht te spreken over de invulling van zijn vaderschap en wil hem dat dan ook ontnemen. Met zijn optredens verdient hij ook al niet veel en vaak moet hij ook zeuren om zijn geld. Gutierrez bijt wel van zich af. Hij dreigt de eigenaar van een club die hem niet uitbetaalt dat hij de tent in de fik zal steken, hetgeen hij later ook doet.

Bo begint heel mooi met beelden van de brede trap die naar een uitgaansgelegenheid leiden waar Gutierrez met zijn band optreedt. Zijn eigen huis oogt erg armoedig. Hij wil graag dat zijn dochter naar een optreden komt kijken wanneer hij Unchained melody zingt en geeft haar een merel in een kooitje die de naam Elvis kan zeggen. Alejandra is niet zo blij met de vogel, want zij verdient niet genoeg in de supermarkt om voedsel voor het beestje te kopen. Ze vindt het ook verkeerd dat haar vroegere echtgenoot Lisa in de richting van een muziekcarrière wil duwen. Ze merkt dat hij dikker is geworden, maar dat is juist ook de bedoeling van de look-a-like.

Gutierrez treedt met een gitaar op in het verzorgingstehuis waar zijn moeder woont. Hij vertelt haar dat hij tot iets groots in staat is. We zien beelden van zijn ontslag in de fabriek en nemen met hem een laatste blik in zijn fotoalbum. Wat hij van plan is, wordt niet duidelijk, want een auto ongeluk van Alejandra en Lisa stuurt zijn plannen in de war. Hij neemt de verzorging van Lisa op zich, waardoor de band tussen vader en dochter zich verstevigt en bezoekt Alejandra die in het ziekenhuis in coma ligt.

Gutierrez is geen sul die alles maar over zich heen laat gaan. Tijdens een optreden stapt hij boos van het podium omdat de microfoon niet goed werkt, maar gaat later weer verder omdat de show door moet gaan. Door zijn ergernis vergeet hij Lisa mee terug naar huis te nemen, maar hij realiseert zich net op tijd dat zij op hem staat te wachten.

Gelukkig gaat het beter met Alejandra. Gutteriez verkoopt de inboedel van zijn huis en zegt tegen zijn dochter dat hij op tournee gaat. Hij weet nog niet wanneer hij weer terug is. De band tussen vader en dochter is dan zo sterk dat Lisa zijn gemis betreurt. Voordat hij weg gaat zegt hij haar nog dat zij voor haar idealen moet leven. Mooi is het lied Unchained melody dat hij dan zingt.

The last Elvis laat duidelijk zien dat Armando Bo invloed heeft gehad op de vroegere films van Alejandro Inarritu. Bo produceerde de films 21 Grams (2004), Babel (2006) en Biutiful (2010) van Inarritu en schreef mee aan Biutiful. Het zijn stuk voor stuk kleine persoonlijke drama’s, waarin niet teveel wordt uitgelegd maar des te meer getoond.

Hier de trailer, hier mijn bespreking van Biutiful.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten