Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 11 augustus 2016

Syria behind the lines (2013), documentaire van Olly Lambert


Wraakgevoelens tussen bevolkingsgroepen verhinderen einde oorlog

Het is alweer geruime tijd geleden dat ik de informatieavond in Den Haag bezocht over de toestand in Syrië na de opstand tegen Assad. In de decemberdagen van 2012 bleek al dat de situatie moeilijk te voorspellen was in de lappendeken die Syrië is wat betreft religies en etnische groepen. De Amerikaanse filmmaker Olly Lampert deed een half jaar later in Syria behind the lines verslag van de lokale strijd tussen regeringsleger en de rebellen van het Vrije Syrische leger. Ze bekampen elkaar aan weerszijde van de rivier Orontes die in de buurt van Hama stroomt waar ook de belangrijke aanvoerweg tussen Damascus en Aleppo loopt. Daar waar men ooit in vrede met elkaar leefde is de haat tussen de verschillende bevolkingsgroepen in Syrië enorm toegenomen met op dat moment zeventig duizend doden tot gevolg.

Lampert is eerst in het soennitische dorp Kanasfra dat in handen is van het VSL. De twintigjarige Ahmad is een van hen. Hij werkte eerst bij de politie maar dat beviel hem niet. Hij heeft inmiddels een baard en is vriendelijker, zegt hij. Zijn moeder is echter niet blij dat hij niet meer bidt. Ahmad zegt dat het VSL wel godvrezend is en niet de tegenstander aan de andere kant van de rivier zullen aanvallen, maar slechts hun aanvallen zullen vergelden. Vanaf de andere kant worden ze regelmatig beschoten. Een inslaande granaat zaait dood en verderf. Artsen en verplegers worden opgeroepen om de gewonden te verzorgen maar kunnen niet veel uitrichten vanwege een stroomstoring en gebrek aan medicijnen. De beelden zijn vreselijk. Een ontroostbare man die met zijn familieleden naar Kanasfra gevlucht is maar hen nu verloren heeft, kan hen niet in zijn eigen dorp begraven omdat dat te gevaarlijk is. Ahmad staart wanhopig in de camera.

Aan de andere kant van de rivier bevinden zich de aan sjiieten verwante alawieten in het dorp Azizya. Commandant Ali Ghazi is zeer toegewijd zijn land te verdedigen tegen aanvallen die volgens een andere leider door terroristen geleid worden. De mannen van Ghazi komen uit alle bevolkingsgroepen die samen strijden voor het behoud van Syrië onder Assad. Door de oorlog zijn de soennieten uit Azizya naar de overzijde gevlucht. Boeren gaan wel eens terug om hun land te bewerken, maar zijn hun leven niet veilig. Een boer toont zijn bieten die in de grond verrot zijn. Lampert filmt hem terwijl hij op zijn brommer geschoten wordt en dekking zoekt.

Als de VN een staakt het vuren inlast wegens het Suikerfeest dat in 2013 op 8 augustus begint, vindt er overleg plaats tussen de rebellen. Ahmad gaat mee naar een bijeenkomst met Jamal Maarouf, een vroegere bouwvakker die nu veel rebellen onder zich heeft. Jamal wil niets weten van een bestand en plant een aanval op legerbasis Wadi Daif, dat dicht bij de verbindingsweg tussen Damascus en Aleppo ligt. De rebellen nemen, bij gebrek aan bevoorrading door het Westen, buitgemaakte wapens van het regeringsleger mee, maar weten niet om te gaan met een raketwerper. Na een scherpe reactie van het leger trekt Jamal zich terug en begint een beleg. Burgers vluchten weg.

Drie dagen later volgt een vergeldingsaanval door Assad met clusterbommen die dood en verderf zaaien, vooral onder de vluchtelingen die hier een goed heenkomen uit gevaarlijkere gebieden gevonden hebben, hetgeen al tot voedselschaarste leidde. Ahmad voelt zich machteloos en wanhopig over de desinteresse van de wereld. Als hij latere bombardementen filmt, raakt hij zelf zwaar gewond. Zijn moeder staat naast hem in het ziekenhuis en zegt dat ze zijn plaats had ingenomen als haar zoon de aanval niet overleefd had. In de aftiteling zien we dat Ahmad zich later bij Al Nusra wil aansluiten.   

De voortgaande strijd doet me denken aan een uitspraak van de vroegere Libanese minister van Cultuur en VN politiek adviseur Ghassan Salamé die in de Tegenlicht uitzending Wijze lessen uit het Midden Oosten van januari j.l. stelde dat de oorlog in Syrië nog lang kan duren omdat eerst de wraakgevoelens moeten uitwoeden. Na een kwart miljoen doden lijkt die tijd me wel gekomen. 

Hier mijn verslag van de informatie avond over Syrië, hier dat van Wijze lessen uit het Midden Oosten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten