Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 22 januari 2017

Op de rand van het geluk (2015), documentaire van Wil Mathijs


Desolate beelden van armoede zo dichtbij ons

De Belgische filmmaker Wil Mathijs (1977) maakte na de morbide documentaire Cells (2014) een aangrijpend portret van een groepje Bulgaren dat zonder papieren in een niemandsland aan de rand van Gent op het braakliggend terrein van het vervoersbedrijf verblijft. Sinds de aansluiting bij de Europese Unie in 2007 heeft een groep Bulgaren besloten hun geluk te beproeven in West Europa. Daarvan wonen er zo’n 7500 bij Gent, maar sommigen komen wel erg bedrogen uit.

Hoofdpersoon Stefan scharrelt tussen het afval. Hij is vooral geïnteresseerd in hout waarmee ze het vuur brandend houden. Lopend naast zijn fiets komt hij aan bij het armoedige onderkomen, tussen de spoorbaan en een hoge flat. Hij woont daar met Niki en zijn moeder en zijn eigen vrouw of moeder, al zijn er soms ook andere mensen rond het vuur te zien zijn. Mathijs registreert en legt weinig uit. Er wordt veel gerookt en de sfeer is somber. Bij een woonhuis vult men lege flessen met water. Men eet vaak voedsel dat over de datum is. Stefan zegt dat hij geen papieren heeft en daardoor ook geen uitkering, eten, huis, werk en helemaal geen geluk. De mannen proberen wat geld te verdienen met strooptochten naar ijzer en koper en dat te verkopen. Als de mannen op een dag terugkomen, horen ze dat er een vrouw van de Sociale Dienst is langsgekomen die gedreigd heeft hen weg te sturen. Ze vragen zich of af het echt zo’n vaart zal lopen, maar het zou ook kunnen dat de gemeente hun illegale verblijf niet wenst te tolereren.

Mathijs filmt met lange slepende beelden, die maken dat het onbehagen in het lijf van de kijker gaat zitten. Het is bijna kerst en koud. Een hulpverleenster komt naar Stefan toe en wil wel een collega polsen of hij toch geen identiteitsbewijs kan krijgen. Er wordt gebeld met het thuisfront, dat er financieel nog slechter aan toe is dan de groep in België en dat geld wil.

Twee maanden later is Renigar, de vrouw van Niki, bij de groep gekomen, terwijl diens moeder terug is in Bulgarije om voor de kinderen te zorgen. Niki en Renigar hebben een nieuw onderkomen gevonden in de beschutting van een betonnen constructie (zie foto). Het niet hebben van een adres is een hindernis om werk te vinden. Renigar zou graag de taal willen leren om hun kansen te vergroten en te zorgen dat ze niet afhankelijk zijn van samenwerking met Turken. De hulpvaardige vrouw die er moeite voor wilde doen om Stefan aan een identiteitsbewijs te helpen, gaat met hem naar een collega. Later horen we dat Stefan een identiteitsbewijs kan krijgen als hij een woonadres heeft. De groep praat erover hun barakken een huisnummer te geven. Inmiddels ergert Niki zich aan problemen in Bulgarije die veel geld kosten. Straks worden zijn kinderen nog op straat gezet.

Tenslotte zien we beelden van de stadsreiniging die het gebied rond de barakken schoonmaakt. Daarop zien we de vrouw van de Sociale Dienst, die de afbraak van de barakken begeleidt. De mensen die er woonden, zijn vertrokken. Ze hoopt dat ze ergens anders een beter onderkomen gevonden hebben. Hier moet een remise voor de tram verschijnen.

In de aftiteling lezen we dat de bouw van de remise werd uitgesteld tot 2018.  

Hier de trailer van de uitzending die in het Vlaams Op de grens van het geluk heet en in het Engels On the edge of happiness.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten