Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 18 februari 2017

Fillmrecensie: Seven beauties (1975), Lina Wertmüller


Esthetisch en ethisch meesterwerk uit de Italiaanse cinema

Met Seven beauties uit 1975 omvatte de geroutineerde filmmaakster Lina Wertmüller (Rome, 1928) het rijke spectrum van de Italiaanse cinema. De film biedt voor ieder wat wils op het gebied van maatschappijkritiek, slapstick, spanning en emotie waardoor een groot palet ontstaat waarmee een groot schilderij in prachtige kleuren gemaakt werd over een warmbloedige Napolitaan die het in de jaren voor de Tweede Wereldoorlog opneemt voor zijn zus die door een pooier voor prostitutie ingezet wordt. De moord op de pooier die niet eens zo bewust gepland is, leidt tot een proces waarin zijn advocaat hem als ontoerekeningsvatbaar verklaart waardoor hij als hulpje op een psychiatrische afdeling belandt. Een hele mooie scène speelt zich af in een kamer waar een rondborstige vrouw in een dwangbuis gelegd is, een geschenk in de hemel voor hoofdpersoon Pasqualino die al een tijd zijn liefje heeft moeten missen. Hij komt hem, niet eens als straf, op een elektroshocktherapie te staan, een experiment in die dagen, waarna de directrice hem naar het leger stuurt , dat in de pas begonnen oorlog kanonnenvoer goed kan gebruiken.

De film begint op het punt waar Pasqualino en zijn maat Francesco deserteren en in Duitsland ronddolen. Een standrechtelijke executie leidt tot een flashback naar de moord op de pooier en laat ook zien wat er aan vooraf ging in de matrassenfabriek van zijn familie. Pasqualino gedroeg zich daar als een macho die met zijn hand langs de achterwerken van de werksters gaat. Wertmüller knipt het verhaal in mootjes en voegt daarmee spanning toe. Slapstickachtig is de scène waarin Pasqualino het lijk van de pooier tevergeefs naar beneden probeert te krijgen en het in koffers stopt die hij naar beneden laat zakken. Een mooi detail daarbii is een blinde geleide hond die zich bijna aan de inhoud te goed doet, maar Pasqualino kan de koffers net nog in een koets zwaaien die naar verschillende steden gestuurd worden. Net zo mooi is een volgende scène waarin Pasqualino aan de carabinieri probeert te ontsnappen door zich aan witte lakens van het ene huis naar het andere te begeven. Op het moment dat hij overmoedig tegen de agenten zegt dat ze hem toch niet kunnen pakken, staan er twee overheidsdienaren achter hem. Vaak wordt de spanning opgevoerd door een tegenstelling te creëren. Pasqualino wil eerst niet weten van het plan van zijn advocaat om zich ontoerekeningsvatbaar te laten verklaren, maar gaat er later graag in mee. Fraai zijn diens verdrietige ogen waarmee hij in de rechtszaal naar zijn zeven zussen en naar zijn moeder kijkt. De familiebanden gaan boven alles. In de cel spreekt hij met een socialist die principieel is en achtentwintig jaar moet zitten, terwijl de opportunistische Pasqualino niet eens tegen de Duce is en liever in leven blijft.

Een zeer boeiende scène speelt zich af in het strafkamp dat in zwartwitbeelden gefilmd is. Hoewel de van oorsprong Oostenrijkse psycholoog Bruno Bettelheim (1903-1990) kritiek had op de manier waarop de bewaking in beeld gebracht wordt, is de relatie die Pasqualino met de kampcommandante onderhoudt een lust voor het oog (zie foto). Het dikke mens, dat in haar gezicht heel erg lijkt op Donald Trump, gebruikt een zweepje om Pasqualino aan te sporen tot bevrediging van haar lust, waarmee de nauwe relatie tussen masochisme en sadisme fraai in beeld gebracht wordt. Helaas moet Pasqualino, die door haar als kapo wordt aangesteld, zes personen selecteren die moeten boeten voor een diefstal in een barak. De anarchist Pedro (gespeeld door Fernando Rey, die in de jaren zeventig niet van het bioscoopscherm af te slaan was) is vol overtuigd van de opstanding van een nieuwe mens maar wil, het kampleven zat, vrijwillig de dood tegemoet. Hij springt in een latrine en Francesco, de voormalige maat van Pasqualino, vraagt hem om een genadeschot dat Pasqualino met heel veel moeite bereid is te geven.

Na de bevrijding hoort Pasqualino van zijn liefje dat zij en zijn zussen zich door prostitutie in leven hebben gehouden. Pasqualino wil zo snel mogelijk trouwen en zoveel mogelijk kinderen krijgen om een later en groter noodlot te voorkomen, waarmee Wertmüller haar tijd vooruit is. Dat geldt ook voor haar openingssequentie waarin ze beelden van nazi Duitsland koppelt aan een toespraak die erg lijkt op de toespraak van Trump tijdens zijn inauguratie. In het Engels heet dat the Italians the greatest he- men on earth zijn. 
   
Hier de trailer, hier de tekst van de openingssequentie op Wikipedia in het Engels.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten