Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 5 februari 2017

Filmrecensie: What Maisie knew (2012), Scott McGehee


De onveiligheid van een meisje tussen ruziënde volwassenen

What Maisie knew is een fantastische roman van Henry James die in 1897 werd uitgebracht, handelend over een jonge meisje dat in de mangel zit tussen ruziënde volwassenen voor wie ze voor haar voortbestaan afhankelijk is. De sterke psychologische beschouwingen van de roman over de moeizame ontwikkeling van het meisje tot jonge vrouw gaan verloren in de gelijknamige film die naar het heden toe overgebracht is. Daarvoor in de plaats moeten we genoegen nemen met het gezicht van de zevenjarige Maisie waarop de wanhoop is af te lezen.

De film begint meteen al vreselijk met een ruzie tussen Susanna (Julianne Moore) en Beale, de ouders van Maisie, tussen wie het zo te horen nooit meer goed zal komen. Het Schotse kindermeisje Margo probeert Maisie zoveel mogelijk te beschermen door haar weg te houden van de over het paard getilde rockzangeres en de hooghartige kunsthandelaar in hun enorme appartement in New York.

De ouders vechten elkaar de tent uit over de voogdij van Maisie, die tenslotte bij de vader belandt, die zich daartoe met Margo verbonden heeft, al verzet Susanna daar met hand en tand tegen. Margo laat tenminste nog op tactvolle manier aan Maisie weten dat zij bij de vader woont. Susanne laat zich zelfs in het echt verbinden met de vriendelijke blonde barman Lincoln, om haar dochter weer terug te halen.  

Een goed voorbeeld van de manier waarop Maisie met haar moeilijke toestand omgaat is te zien als haar moeder haar een boeket bloemen laat bezorgen die door haar vader in de prullenbak worden gegooid. Maisie haalt die er later weer uit en zegt tegen Margot, dat haar vader allergisch is.

Wat volgt is een enorm touwtrekken om en zeulen met Maisie tussen deze echtparen die het onderling ook al niet zo geweldig met elkaar kunnen vinden. Beale heeft het te druk met zijn zaken en Susanna is jaloers op de band die Lincoln met Maisie heeft. Soms belandt het kind tussen wal en schip bij de overname, die niet goed is afgesproken of slecht wordt georganiseerd. Het is diep treurig om te zien hoe alleen ze zich dan voelt. Het begrip thuis krijgt door de film wel een hele bijzondere klank. Gezegend de kinderen die in een veilige omgeving onbezorgd kunnen opgroeien.

Het is wel weer mooi dat Margo en Lincoln, die een prachtrol als stiefvader speelt, het steeds beter met elkaar kunnen vinden. Dat zorgt ervoor dat Maisie tenslotte zelfs de loyaliteit met haar moeder verbreekt. Hoewel Susanna aanvankelijk gekwetst is, herinnert ze zich haar eigen jeugd die niet veel anders was dan die van haar dochter en staat toe dat ze haar intrek neemt bij haar stiefmoeder en -vader (zie poster).

McGehee filmt vanuit het gezichtspunt van Maisie. Fraai is dat te zien vanuit de schommel waarop ze zit terwijl Margo toekijkt. Vaak ligt ze aan het begin van de dag nog in bed, zoals ook in het begin van de trailer te zien is. Het toont het verschil tussen de rust van haar slaap en de nachtmerrie die het dagelijks leven voor haar is. Ze staat vaak om de hoek van de deur of achter een muurtje de vijandelijke wereld te bekijken en het kan bijna niet anders of zij moet later wel een fantastische schrijfster worden.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten