Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 18 maart 2017

Filmrecensie: Mommy (2014), Xavier Dolan


Levensechte schets van een moeilijke moeder-zoon relatie

De jonge Canadese filmmaker Xavier Dolan (Montrael, 1989) is een nieuwe belofte in de filmwereld. Zijn psychologische portretten zijn overtuigend en met intensiteit gemaakt. In veel van zijn films speelt hij zelf mee. In Les amours imaginaires (2010) speelde hij de rol van Francis, maar in Mommy blijft hij buiten beeld. In dit door hemzelf geschreven drama rond een moeder, haar zestienjarige zoon met een heel kort lontje en een zachtaardige buurvrouw weet een driemanschap, net als in Les amours imaginaires, weer alle aandacht van de kijker te vangen. Vooral Anna Dorval, eerder Desirée in Les amours imaginaires, speelt een weergaloze rol als de impulsieve moeder Diane Després.

Mommy speelt zich af in een fictieve wereld waarin ouders weinig zeggenschap meer over hun kinderen hebben. Als die over de schreef gaan, kunnen ze, zonder verdere mogelijkheden tot beroep, in een staatsinstelling opgenomen worden. Diane, de moeder van Steve, kiest voor honderd procent voor haar zwaar ontremde zoon. Als hij vanwege wangedrag wordt weggestuurd uit een jeugdkliniek neemt ze hem weer in huis, want het alternatief van een jeugdgevangenis is te ver van haar bed. Omdat haar man is overleden staat ze helemaal zelf voor de opvoeding en veel geld heeft ze ook al niet.

Ze haalt zich wel wat op de hals met een jongen die om de haverklap kan ontsporen met gewelddadig gedrag. Na een akelig incident waarbij Diane het toilet in vlucht omdat ze bijna door Steve gewurgd wordt, brengt buurvrouw Kyla enige lucht in hun moeilijke relatie. Deze stotterende vrouw, echtgenote van een nerd en moeder van een dochtertje, heeft in het onderwijs gewerkt, maar zit alweer een paar jaar ziek thuis. Kyla past op Steve als Diane naar een kennis gaat om te vragen om vertaalwerk. Als ze met een voorschot thuis komt, blijkt ook Kyla het nodige te verduren te hebben gehad.

De incidenten doen Steve beseffen dat hij zich dient in te houden. Hij vraagt Kyla of ze hem wel lesgeven zodat hij later naar de kunstacademie kan. Dat wil de vroegere onderwijzeres graag voor hem doen. Diane kan in die tijd als schoonmaakster aan de slag. De toestand lijkt zich gestabiliseerd te hebben. De vrouwen moeten lachen om Steve die ultieme vrijheid ervaart als hij met een boodschappenkar op de autoweg loopt en koken samen, waarbij Diane een goudkleurig hangertje met het woord mommy om de nek heeft. Het prille geluk wordt echter verstoord door een brief van de ouders van Kevin die zwaar gewond raakte bij het incident, waardoor Steve de jeugdkliniek moest verlaten. Ze schrijven dat Diane een forse schadevergoeding moet betalen.

Diane neemt haar toevlucht tot Paul, een wijkbewoner die bij de rechtbank werkt. Voordat zij en Steve een avondje met hem uitgaan drukt ze Steve op het hart om zich toch vooral in te houden. Steve doet zijn best, probeert zelfs te accepteren dat Paul zijn moeder probeert te versieren, maar kan zich niet meer beheersen als hij tijdens een karakoke nummer werd bespot door mannen in het publiek. Hij gaat op de vuist, werd de zaak uitgezet en krijgt ook nog eens ruzie met Paul, die de samenwerking beëindigd. 

Veel beter kan het allemaal niet worden. De film neemt de contouren aan van een Griekse tragdie. Diane besluit om Steve toch weer te laten opnemen en volgt daarbij een slinks plan. Erg mooi is het eind waarin Diane van Kyla hoort dat ze gaat verhuizen. Ze probeert zich heel groot te houden, maar is de wanhoop nabij. Dat geldt ook voor Steve die wegrent als hij uit zijn dwangbuis geholpen wordt en richting een grote ruit gaat.

De vierkante beelden waarin het drama gevat is, maken het moeder-kind drama nog intenser. De levensechte vertolking van de gevoelens van Diane door Anne Dorval blijven op het netvlies van de kijker hangen.

Hier de Nederlandse trailer, hier mijn bespreking van Les amours imaginaires.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten