Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 19 maart 2017

Theaterrecensie: Zwaar metaal, Carver, Toneelschuur, 18 maart 2017


Zeer gaaf portret van vier oudere vrouwelijke rockers

De vaste vrouwen van Carver produceren andermaal – en voor het eerst als collectief - een juweeltje van een voorstelling waarin we een inkijkje krijgen in de samenwerking tussen vier oudere, in het zwart gestoken,  vrouwelijke rockers. Gesteund door de fabuleuze tekst van Maria Goos en de regie van Eva Line de Boer - die een jaar geleden al een voorproefje nam met Een coming of age voor bejaarden - brengen Leny Breederveld, Beppie Melissen, Raymonde de Kuyper en Joke Tjalsma een fraai staaltje dynamiek over de oudere maar nog niet uitgebluste werkende vrouw. De chemie tussen de bandleden is groot en maakt het kijken tot een adembenemende ervaring.

In een eenvoudig decor, dat meteen focust op het doel van de samenkomst, voert Beppie een grappig, absurd telefoongesprek met Leny, die de weg kwijt is. Zij leidt Leny door haar aanwijzingen om te kijken en niet te denken - en daarmee tegelijk de toeschouwer - naar de plaats van handeling: een donkere repetitieruimte waar men zo’n beetje het hele leven met elkaar heeft doorgebracht. De broodjes die men voor de werkzaamheden nuttigt, doen denken aan het schaften van bouwvakkers, misschien ook door de stoere mannelijke loop van Joke. Net als een groep arbeiders houden ze de sfeer gemoedelijk. Het is tenslotte hun werk, al is niet iedereen het daar over eens en genaaid worden ze toch.

De broodjes kwamen in plaats van de chinees die Raymonde na veel gedebatteer toch maar afzegde. Behalve over voedsel gaat het natuurlijk over de liefde of het gebrek daaraan. Joke komt meteen al opgewonden binnen dat haar man een vriendin heeft, maar dat ze hem toch  gewoon weer in huis zou nemen. De groepsdiscussie die daar op volgt gaat over de vraag of ze dat ook zou doen of hij Parkinson had. Leny heeft sterke twijfels over haar nieuwe vriend, vooral omdat hij zo klein is. Met haar drumstokken geeft ze uiting aan haar onvrede. Vooral het toevallige van de verhouding stoort haar. Raymonde, die met een dunne eierschedel onder haar bontmuts en een dikke paardenstaart van opzij, de rol van haar leven speelt, heeft al moeite genoeg om zich met haar vergeetachtigheid staande te houden. De vraag tijdens de afwas wie er nou net op bezoek was geweest, schrijnt. Dat krijg je ervan als je op je tiende al haarlak snuift. Ze weet nog wel dat verliefdheid in de onderbroek zit.

Als Beppie, die zich met kapiteinspet presenteert als de leider die het proces bewaakt, een snoer probeert los te trekken leidt dit tot een scène waarin ze allemaal een stuk snoer tot zich nemen, zoals de vissersvrouwen rond Kniertje dat zouden kunnen doen met visnetten. De associatie komt misschien op door de tijdloosheid, waarin de vrouwen ronddolen. De aard van het werk is minder belangrijk dan de gedachten en de zorgen die uitgewisseld worden. Beppie verwoordt die het sterkst als ze zegt dat ze allemaal al lang dood hadden moeten zijn.

Tussen de onderwerpen door die uit het leven gegrepen zijn, nooit gaan waarover ze gaan en waarvan begin en eind inwisselbaar zijn, laten de vrouwen af en toe een sfeerbeeld van hun optreden zien. Daarbij miste ik de muziek. De dansjes die getoond werden, deden eerder denken aan dansmariekes dan aan ruige rockers. Een rauw heavy metal nummer had de voorstelling nog meer kracht gegeven. We keken per slot van rekening naar Zwaar metaal.

Hier een vleugje heavy metal op de site van Carver, hier de blog van Eva Line de Boer met foto’s van Een coming of age voor bejaarden, hier mijn bespreking van deze voorstelling.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten