Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 19 juni 2017

Filmrecensie: 82 dagen in April (2013), Bart van den Bempt


Troosteloze reconstructie van reis overleden zoon

Het idee om een fllm te maken over Belgische ouders die de sporen van een in Turkije overleden zoon nagaan, heeft veel mogelijkheden in zich, die helaas door Bart van den Bempt niet benut worden. Het verhaal zakt daardoor weg in grote droefheid. Zelfs het begrip voor de rauwe gevoelens die de ouders tijdens hun zoektocht ervaren, kan dat niet verhelen. Elke hotelkamer waarin ze hun intrek nemen straalt deze somberheid en verlatenheid uit. Communicatie met de Turken is nauwelijks mogelijk omdat ze de taal niet spreken. Gelukkig is er nog het Turkse landschap dat enige verlichting brengt.

De droefheid is al vanaf de aankomst op de luchthaven van Istanbul, waar ze de rugzak van hun zoon gaan ophalen, overduidelijk en wordt benadrukt door de melancholieke klanken die Arve Henriksen eronder zet. Herman en Marie Verschueren zijn oude vijftigers die gebukt gaan onder het leed van een zoon die niet meer onder hen is. In de nacht voordat ze naar de andere kant van de stad van om de rugzak op te halen, kan Herman niet slapen en doolt door de omgeving van het hotel waarin ze hun intrek genomen hebben. We horen dat zij, uit angst dat ook nog de rugzak kwijt te raken, die zelf maar kwamen ophalen.

Dat ophalen in een depot is op zich al een lastige kwestie. Omdat het loket gesloten is en de gordijnen dicht zijn, zakken ze neer op een bank die zich in de wachtruimte bevindt. Het is dat een andere persoon na een klop op de ruit iets afgeeft, waardoor Herman ook zijn kans beproeft, anders waren ze daar misschien de hele dag blijven zitten. Ze worden doorverwezen naar een Engels sprekende ambtenaar die tenminste hulpvaardig is. Herman gort de rugzak om en terug gaat het weer naar het hotel met uitzicht op de Bosporus, waar de rugzak op bed wordt omgekeerd en Marie daarnaast op haar kussen neerzakt.

Het ontdekken van een dagboek te samen met een schrift vol documentatiemateriaal brengt Herman op het idee de reis van zijn zoon te reconstrueren. Marie is daar niet happig op, maar gaat met haar man mee. Op weg naar het busstation vanwaar ze in oostelijke richting over de Bosporus gaan, vraagt een taxichauffeur hen naar hun indruk van Turkije. Natuurlijk is die goed, want wat kunnen ze anders zeggen, sinds de taalvaardigheid hen ontnomen is. De ijzigheid wordt mooi weerspiegeld in latere beelden van sneeuwformaties waar het nauwelijks in door te dringen is, al probeert Herman de omstandigheden steeds weer te trotseren.

In 82 dagen in April zien we een aaneenschakeling van treurige beelden, al is er een lichtpuntje in de vorm van een voorstelling over derwisjdansen. Marie en Herman zitten echter zo vast in hun verdriet, dat er geen enkele vorm van bevrijding mogelijk is. Het is de makke van zo’n film over rouw dat daarmee alle energie ook wegsijpelt. Gelukkig zijn er nog foto’s die Maarten gemaakt heeft en die de ouders enige verzoening met zijn en hun lot geven, maar de kijker had wel meer tegemoet gekomen mogen worden met enige feitelijkheid. Zelfs van de Nederlands sprekende man die vol lof was over Maarten die hem hield zijn huis te bouwen, horen we verdomd weinig, laat staan van de ouders over de oorzaak van zijn overlijden of over hetgeen er met zijn lichaam gebeurd is.   

Hier de trailer met Engelse ondertiteling, die in ieder geval het probleem ondervangt dat het gemompel van de oudjes soms lastig te verstaan is.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten