Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 22 juni 2017

Filmrecensie: Little black spiders (2012), Patrice Toye


De lotgevallen van ongewenst zwangere tienermeisjes prachtig verbeeld

Patrice Toye, bekend onder andere van de onvergetelijke film Rosie (1998) over een jong meisje dat geen ouders meer heeft en samenwoont met een 27 jarige vrouw, hetgeen tot de nodige verwikkelingen leidt, neemt in Little black spiders een ander weesmeisje tot hoofdpersoon. Het is de vier jaar oudere Katja Beersman, eigenlijk Catherina, die zwanger is geraakt van Gie, haar leraar klassieke talen en naar de zolder van een ziekenhuis in de bossen wordt gebracht waar tien ongewenst zwangere tienermeisjes de bevalling afwachten, het kind afstaan en daarna weer verder kunnen gaan met hun tienerleven.

De hoofdrol van Katja wordt geweldig gespeeld door Line Pillet. Ze heeft de juiste mengeling van doortastendheid en dromerigheid. Hoewel het eerst lijkt dat ze niet geaccepteerd wordt de groep, weet ze zich aardig te handhaven. Ook door de vriendschap met Roxanne (Charlotte de Bruyne). Een voorbeeld hiervan zien we als de groep een boekje afpakt dat Katja van haar geliefde docent heeft gekregen. Het betreft een Grieks treurspel waaruit door de anderen wordt voorgelezen, waarop Katja voorstelt het stuk met z’n allen te gaan spelen. Het is mooi te zien hoeveel energie er loskomt als de meisjes zich op sleeptouw laten nemen.

De groep in het ziekenhuis verveelt zich erg, zoals we uit de beelden zien. Vaak zitten ze loom samen in het bos na hun activiteiten in het naai atelier, uitgevoerd onder het oog van Cecilia, die ooit ook zwanger was en onder de hoede kwam van Simone, de feeks achtige directrice van de afdeling. Bij binnenkomst neemt ze Catherina meteen haar eigen naam af en geeft haar de gewonere naam Katja. Ook laat ze het meisje een formulier tekenen waarin ze, hoewel Katja zich dat niet bewust is, toestemming geeft om het kind te laten adopteren.

Met Roxanne praat Katja erover dat ze hun kind graag willen houden. Ze converseren met elkaar door een luikje dat is verborgen achter een schilderij met Jezus erop, die opeens lijkt te roken. Katja schrijft ook in haar dagboek aan haar geliefde leraar Gie, die maar niet komt. Als ze acht maanden zwanger is, besluit ze naar hem te gaan. In een treurige scène ziet ze dat Gie in de vroegte afscheid neemt van zijn vrouw om naar school te gaan. Hij stelt voor dat Katja met hem meerijdt. Dan kunnen ze praten. Katja die duidelijk nog steeds smoorverliefd op de classicus is, raakt zwaar teleurgesteld als Gie geen enkele verantwoordelijkheid voor haar kind op zich wil nemen. Haar verlangen naar het moederschap wordt geknakt.

Samen met Roxanne besluit ze weg te lopen uit het ziekenhuis over de grens waar ze naar toe zijn gebracht om te bevallen, omdat er in hun eigen ziekenhuis op zondag niet gewerkt wordt. Omdat Katja erop staat om met Roxanne mee te gaan die al weeën heeft, wordt bij haar de bevalling opgewekt. In de meest dramatische scène uit de film gaat Katja met haar baby naar Roxanne die zegt dat haar kindje het niet heeft overleefd. In de net zo dramatische afloop neemt Roxanne het kindje van Katja aan als haar eigen kind.

Little black spiders speelt in het jaar 1987. De beelden zijn van een hallucinerende aard. De punkmuziek uit het cassettedeck van Katja werkt vervreemdend in de stille atmosfeer van het ziekenhuis. De beginbeelden met gekrabbelde uitroepen van voorgangers op de muren geven al een desolaat beeld van de opvang van de meisjes. Dat de film gebaseerd is op werkelijke feiten, maakt het allemaal nog aangrijpender. 

Hier de site van Little black spiders met daarop een trailer en veel meer informatie.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten