Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 30 juni 2017

Filmrecensie: Under Milk Wood (1972), Andrew Sinclair


Markant symbool van de menselijke verbeelding

De nog onbekende Britse schrijver en regisseur Andrew Sinclair (1935) speelde het elkaar om Richard Burton en zijn toenmalige echtgenote Elisabeth Taylor voor zijn film Under Milk Wood te strikken. Burton had een zwak voor de bijzondere tekst die Thomas Dylan in 1953 schreef, een half jaar voor zijn dood. Erotiek, dood, verlangen, alle grote menselijke thema’s komen in een lichte vorm aan de orde. Peter O’Toole, vriend van Burton en toen ook nog niet bekend, deed ook mee. Hoewel de film flopte, blijft het een markant symbool van de menselijke verbeelding.

Under Milk Wood vertelt het verhaal van een dag uit het leven van het vissersdorp Llareggub uit Wales, dat van achter naar voren gelezen ‘Bugger all’ wordt. Dylan (1914-1953) schreef het als een hoorspel, dat in 1954 voor het eerst te horen was, maar daarna ook op de planken werd gebracht en verfilmd, onder andere door de jeugdige Sinclair. Fraai zijn diens beelden van het dorp dat aan een baai gelegen is met uitzicht op een hoge heuvel en onder een mysterieus woud waar schoenlapper Jack Black in de nacht op stelletjes jaagt die daar activiteiten ondernemen die het daglicht niet kunnen verdragen.

Twee stemmen, onder andere die van Burton, verbinden de scènes met elkaar die net als in de tekst vloeiend in elkaar overlopen. Naast de stemmen is er ook nog de blinde Captain Cat (O”Toole) die in een woning in de vorm van een schip woont en door de geopende ramen van alles opvangt over het dorpsleven, zelfs nog voor dat heeft plaatsgevonden. De beelden van de slapende dorpelingen die we straks in levende lijve zullen zien, zijn bijzonder en veelzeggend. Cat rouwt om zijn geliefde Rosie, een rol van Taylor, die slechts een paar dagen had om de scènes als hoertje op te nemen.

Under Milk Wood biedt meer impressies van merkwaardige inwoners dat het een verhaal vertelt. Het voert te ver om alle scènes of personen te bespreken, maar een aantal kan ik niet ongenoemd laten. Zo is er bijvoorbeeld een vrouw die tussen haar twee, inmiddels overleden, echtgenoten ligt die om beurten tegen haar praten, de dochter van de slager die lesgeeft aan de kinderen en daarna met de barman in het hooi kruipt, de knappe hulp van de slager die erg met zichzelf is ingenomen, het schoolhoofd dat zijn vrouw wil vergiftigen, de gefrustreerde Mister Waldo of de tweede vrouw van de bakker die in de baai een dorpsjongen aan de haak slaat. We volgen deze en andere personen gedurende de dag, die langzaam overgaat in de nacht waarin het woud het weer voor het zeggen heeft. De liedjes van Polly, ook een bijzondere vrouw, alleen al door de sensuele manier waarop ze de vloer dweilt, en Mr. Waldo - over het laten vegen van de schoorsteen - geven nog meer schoonheid aan de dorpstaferelen.

Under Milk Wood staat integraal op YouTube en zou vaak geluisterd en bekeken moeten worden om de geest van het onmogelijke hoog te houden. Het werk is een inspirerende vorm van kunst, iets waar men moeilijk afstand van kan nemen als men er eenmaal aan begonnen is. Under Milk Wood is, net als de vertaling Onder het melkwoud van Hugo Claus uit 1957, verslavend. Als men moet kiezen zou ik toch vooral luisteren of lezen omdat de beelden die men zelf vormt nooit overtroffen kunnen worden door filmbeelden, al heeft Sinclair zeer zijn best gedaan om de tekst zo helder mogelijk te verbeelden.  

Hier de trailer, die begint met beelden van het geheimzinnige Melkwoud, hier mijn bespreking van de vertaling van Hugo Claus. Daaronder nog een link van een lezer naar het hoorspel.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten