Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 23 juni 2017

War child (2016), docmentaire van Jamie Roberts


Schrijnende portretten van vluchtende kinderen die aan veel risico's blootstaan

De Britse filmmaker Jamie Roberts portretteert in War child - een nogal ongelukkige titel aangezien die gemakkelijk verward wordt met de hulporganisatie met dezelfde naam - drie kinderen die in het vluchtelingenkamp Idomeni aan de Grieks Macedonische grens verblijven en daar vast zitten omdat Europa de grenzen gesloten heeft na een deal met Turkije die de vluchtelingen zal terugnemen. Ondanks de gevaren die daaraan kleven zoals aanvallen door beren en honden, ontvoeringen, slavernij en geweld, worden er nog steeds pogingen ondernomen om Duitsland binnen te komen via Macedonië, Servië, Hongarije en Oostenrijk. Roberts filmt de pogingen waarbij de elfjarige Afghaanse Emran, zijn vriendje Hussein en de Syrische Rawan bij betrokken zijn. Het bijzondere is dat hij vanuit het standpunt van de kinderen filmt, met al hun spanning over de te maken reis en de ruzies die in het kamp gaande zijn, ook vanwege de onzekerheid vanwege een op handen zijnde sluiting.

Emran wil graag naar zijn broer in Duitsland. Zijn ouders zijn achtergebleven in Kabul. Zijn vriendje Hussein komt uit een andere stad in Afghanistan. De jongens hebben al het nodige meegemaakt voor ze in het kamp terecht kwamen. Hussein is zijn moeder kwijtgeraakt na een schietpartij van de politie aan de Iraans Turkse grens. Emran vertelt dat de Taliban kinderen doodde die op weg waren naar school. Hij mist zijn ouders. Rawan komt met haar familie uit Aleppo. Haar vader was daar autohandelaar. Zij is de oudste en zij heeft nog een broertje van drieëneenhalf. Ze vindt de sfeer in het kamp akelig.

Emran gaat met zijn oom en tante op weg. Hij is blij dat hij de gevechten met de Griekse politie die in het kamp zijn aangebroken, kan ontvluchten maar vreest ook de reis. Niet vertrekken betekent echter dat ze verloren zijn. Hij koopt nog een internationale sim-kaart om met zijn ouders te kunnen bellen, die hem moed inspreken. Hussein reist met een zus, haar man en hun zoontje. Emran schrikt als hij hoort dat Hussein in Macedonië vermist wordt. Hijzelf mag na een ondervraging met een bus door en bereikt tenslotte Duitsland waar hij zich verenigt met zijn broer. In afwachting tot de tijd dat hij bij hem kan gaan wonen, woont hij nog bij zijn oom en tante. Hij is blij dat het op school goed gaat. Hussein is toch ook nog in Duitsland aangekomen, maar onzeker of hij daar mag blijven.

Rawan weet met haar familie de grens met Macedonië over te steken, maar wordt daarbij wel drijfnat vanwege het onweer. De smokkelaar laat zich eerst niet horen, maar meldt dan dat ze vanuit het maisveld, waar ze zich verstopt hebben vanwege politiepatrouilles, naar de spoorlijn moeten komen. Rawan toont dagen later een filmpje van een locatie in de bossen waar ze worden vastgehouden in ruil voor losgeld van familie in Turkije. Als dat eenmaal aangekomen is mogen ze Servië in. Rawan is door haar ervaringen een stuk ouder en wijzer over de menselijke aard geworden. Om in Hongarije te komen moeten ze zich op een lijst laten zetten. Daar staan al honderdvijftig mensen op, terwijl er maar vijftien per dag worden binnengelaten. Het kamp waarin ze zitten is een verschrikking. Ze reizen vanuit Hongarije verder met de trein maar moeten wel uitkijken dat ze niet opgepakt worden en extra geld geven aan de conducteur. De grens met Oostenrijk komen ze niet zomaar over. Ze dienen zich te verstoppen. De opluchting dat ze in Duitsland zijn, is groot, heel groot.

In de aftiteling laat Roberts weten dat de laatste twee jaar veel kinderen alleen naar Europa zijn gereisd en dat er tienduizend worden vermist. Het is en blijft stuitend dat Europa na de deal met Turkije geen oplossing bood aan de vluchtelingen die in het voorjaar van 2016 tussen wal en schip raakten. Nog steeds kan Nederland dat goedmaken door extra vluchtelingen in de leegstaande asielzoekerscentra op te nemen, maar het afspringen van een regeerakkoord met Groen Links doet het ergste vermoeden. Sterk is het bezoek een dezer dagen van onze koning aan Palermo waar burgemeester Orlando, eerder geportretteerd door Tegenlicht in Siciliaanse lente, vluchtelingen als mensen ontvangt en daarmee een ander en heel wat frisser geluid laat horen dan we uit de mond van Nederlandse politici vernemen.

Hier de trailer op vimeo, hier mijn bespreking van Siciliaanse lente.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten