Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 20 juli 2017

0,03 seconde (2017), documentaire van Suzanne Raes


Het lege bestaan van een zwemster te midden van collega’s in beeld gebracht

Documentaire maakster Suzanne Raes beweegt zich op velerlei gebied, waaronder in 2016 nog een portret van de muzikanten Vrienten, Kooymans en De Groot. Ze duikt dit jaar in het wel en wee van vijf deelnemers van de Nederlandse zwemploeg die vorig jaar naar de Olympische Spelen in Rio de Janeiro werden gezonden. Het is de vraag of ze niet beter een van hen had kunnen portretteren, want door de focus op het vijftal raakte de aandacht versnipperd. Femke van Heemskerk (Roelofarendsveen, 1987) was de meest uitverkoren persoon geweest, niet in de laatste plaats omdat haar deelname in Brazilië op de 100 en 200 meter vrije slag faliekant mislukte. Hoewel het jammer voor haar was dat ze geen gouden plak haalde, leverde de dramatische afloop wel een sterk portret op. Ik zal me in mijn verslag daarom vooral op haar richten.

Negen maanden voordat de Olympische Spelen beginnen lopen de meiden en jongens al te kleumen in het openlucht zwembad in Narbonne. Trainer Philippe Lucas geeft nietsontziend zijn instructies. Na de opdracht rent Van Heemskerk de kleedkamer in en warmt zich aan de verwarming. Al gauw is haar maatje Sharon van Rouwendaal (Baarn, 1993) bij haar, die zich voorbereidt op de 10 kilometer Open Water. De meiden kunnen hun ellende tenminste aan elkaar kwijt. Lucas, die houdt van hard, lang en veel, vertelt dat Van Heemskerk achtentwintig jaar oud was toen ze bij hem kwam en dat hij dol op haar is. Daarvoor was ze er niet klaar voor, zegt ze., maar Lucas maakte dat ze weer een uitdaging in het zwemmen zag. Tijdens de WK van 2015 in Kazan zat ze nog stuk, maar inmiddels is haar verwachting gegroeid. De vaste structuur doet haar in ieder geval goed. Ze houdt tijdens trainingsstages regelmatig contact met haar ouders, terwijl Van Rouwendaal haar konijn koestert. De meiden hebben altijd wel pijntjes en worden gekraakt zodat zij nog soepeler zijn en sneller kunnen. Van Heemskerk had eerder een relatie met Ferry Weertman (Naarden, 1992) die zich voorbereidt op de 10 kilometer Open Water. Nadat hij haar inwisselde voor Ranomi Kromowidjojo (Sauwerd, 1990), het boegbeeld van de ploeg, omdat ze tijdens de Olympische Spelen in Londen goud haalde, besloot Van Heemskerk zich van een liefdesleven te onthouden en zich alleen nog te richten op Rio. Drie maanden daarvoor presteert ze niet geweldig hetgeen meteen door de media opgepikt wordt. Het voelt bruut zegt ze om meteen na een race commentaar te moeten geven op het gebrek aan succes, maar anderzijds mag ze ook haar vreugde tonen als het wel goed is gegaan. Ze gaat nog harder trainen, conditioneel en met gewichten, maar tijdens een stage op Tenerife, een maand voor de Spelen merkt ze al dat ze het momentum kwijt is. De wedstrijden in Rio lopen uit op een fiasco, waardoor de kijker nog meer sympathie voor haar heeft. Ook de prestaties van Sebastiaan Verschuren (Amsterdam, 1988) die voor de 100 en 200 meter vrije slag ging, vrijheid in het water ervaart, zijn tien jaar oudere coach Martin Truijens als een goede vriend beschouwt en zich in de woonkamer op gitaar ontspande terwijl zijn vriendin Naima toeluistert, zijn niet over naar huis te schrijven. Acht maanden voor de Spelen zat hij nog boven zijn limiet en tijdens de Spelen zelf waren zijn prestaties zo slecht dat hij stopte met zwemmen. Zelfs Kromowidjojo, die toch het klappen van de zweep kende en vertelde dat het erom ging een perfecte race te zwemmen, kon niet boven zichzelf uitstijgen, hetgeen ze vooral jammer vond voor haar familie die op de tribune zat. Haar coach Patrick Pearson zei al dat het niet gemakkelijk is de favorietenrol waar te maken.
Van Heemskerk kon in ieder geval juichen voor de gouden plak van Van Rouwendaal, ook al maakte dat meer bewust van haar eigen verdriet. Als ze tijdens een evaluatie beelden ziet van de successen in Peking lopen de tranen haar over de wangen. Na afloop vertelt ze haar familie dat ze die niet had willen laten zien. Bondscoach Marcel Wouda is tenslotte verheugd over de gouden plak van Weertman. Van Heemskerk heeft anders dan Verschuren nog wel de motivatie om door te gaan. Ik wens haar succes, maar heb, met de beelden van schaatsster Tonny de Jong (Scharsterbrug, 1974) heel alleen op bed nog op mijn netvlies, vooral te doen met het nogal eenzijdige bestaan van een topsporter. 

Hier de trailer van 0,03 seconde, hier mijn bespreking van de documentaire Vrienten, Kooymans en De Groot.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten