Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 4 juli 2017

Andrew Marr: my brain and me (2017), documentaire van Liz Allen


Onverzettelijke journalist geeft na beroerte niet op

Andrew Marr (zie foto) is een door de wol geverfd politiek journalist en televisiepresentator van de BBC als hij op 53 jarige leeftijd een beroerte krijgt. Vier jaar later heeft hij nog steeds last van verlammingen in linkerarm en been. Hij zegt dat de beroerte de belangrijkste oorzaak is van invaliditeit in Groot Brittannië en onderzoekt wat hij nog meer kan doen om zijn oude lijf weer terug te krijgen.

Liz Allen begint haar film op zondagochtend 20 maart 2016. Marr betreedt de burelen van de BBC en begint zijn werkweek. Zijn collega’s zijn zeer geschrokken wat zich een paar jaar eerder heeft afgespeeld en vragen zich af of het goed is dat hij weer zo bevlogen aan de slag is gegaan. Zelf zegt Marr dat hij de twee jaar voor de beroerte heel hard had gewerkt, ook wel voortekenen kreeg en tijdens zware inspanning op een roeimachine niet goed werd. Hij dacht aan migraine en kroop in bed, maar lag ’s ochtends op de grond en kon niet meer opstaan.

Hij bezoekt weer het ziekenhuis waar hij vier jaar daarvoor naar toe gebracht werd en vindt dat ook wel weer angstig. In die tijd was de verwachting heel onzeker. Hij spreekt met de neuroloog die hem opereerde en hem nog eens laat zien wat de oorzaak was, namelijk een scheur in zijn halsslagader waardoor zijn hersenen te weinig bloed kregen. Na zijn ontslag had hij niet veel begeleiding. Zijn fysiotherapeuten stelden al gauw vast dat hij gestabiliseerd was, zoals dat heet, hetgeen betekent dat zijn situatie stabiel was.

Marr wendt zich tot een vrouwelijke professor die de schade aangericht in zijn hersenen kan bekijken en ook in hoeverre die door andere hersendelen is gecompenseerd. Ze ziet dat ook het motorische centrum is geraakt waardoor Marr nog steeds last heeft van verlammingen. Gelukkig werkt zijn spraakcentrum, anders dan een vrouw die na veertig jaar nog steeds niet fatsoenlijk kan praten, wel weer gewoon. De vrouw kan wel overigens wel zingen, omdat haar geheugen wel intact is gebleven.

Om meer verbetering uit te lokken wendt Marr zich tot een behandeling waar zijn hersenen via een electrode worden verwarmd terwijl hij saaie oefeningen doet. Na drie weken blijkt deze therapie toch niet erg aan te slaan.

Marr en zijn vrouw Jackie wonen inmiddels dichtbij het hoofdkwartier van de BBC. Daarnaast heeft hij een studio in het huis van Xandra, een voormalig agente van hem, waar hij schildert, het allerbelangrijkste in zijn leven zegt Marr, waarin hij alles kan vergeten. Tegenwoordig kan hij niet meer schilderen naar waarneming, maar hij is wel blij dat in ieder geval, anders dan bij een man die zijn vrouw nauwelijks kan herkennen door gezichtsblindheid, zijn zicht intact is.

In Glasgow, vlak bij zijn geboorteplaats Dundee, spuit een dokter stamcellen in, die nodig zijn om lichaamsweefsel aan te maken. Omdat de effecten nog onbekend zijn, vertrekt Marr eerst naar Miami waar een huidspecialist in een privékliniek voor zevenduizend dollar een ontstekingsremmer injecteert die ervoor moet zorgen dat de stof, verantwoordelijk voor de chronische ontsteking in de hersenen, afgebroken wordt. 
Hoewel er een vrouw is die Linda heet en helemaal genezen werd, blijven de resultaten bij Marr mager. De huidspecialist zegt dat dit mogelijk komt omdat de ontsteking bij hem gering is. Marr hoopt wel uiteindelijk van zijn loopbeugel af te komen en adviseert om nooit op te geven.

Hier een interview met Liz Allen, ook over het maken van de documentaire over Andrew Marr.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten