Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 16 juli 2017

Filmrecensie: Groenland (2015), Tomas Kaan


Parallellen tussen opdringerige fotograaf en Westerse cultuur

Filmmaker Tomas Kaan ken ik als regisseur van Tegenlicht uitzendingen als Mensen van nu (2013) waarin hij een stel Amsterdamse yuppen ondervraagt over de economische crisis en Tinder love (2016), waarin hij een blik werpt op het online daten. Over beide programma’s was ik niet echt te spreken, omdat ze erg aan de oppervlakte bleven. Sterker is de documentaire Wij zijn 18  (2014)waarin Kaan probeert binnen te dringen in de binnenwereld van achttienjarigen. Ik was daarom benieuwd hoe hij het ervan af zou brengen in zijn eerste film, de telefilm Groenland.

Die valt ook al niet mee. Het verhaal over de liefdesgeschiedenis tussen de Vlaming Hugo Maes en de Amsterdamse Iris Samkalden, gemaakt op basis van een script van Philip Huf, is uiterst dun en wordt volgestort met effecten die de grenzeloze leegheid moeten verdoezelen. Ik was benieuwd hoe de relatie zich na een stormachtig begin zou ontwikkelen maar helaas was daar nauwelijks sprake van. Iris kan het niet opbrengen om de band met de narcistisch aangelegde Hugo te verbreken en roept daardoor de ellende over zichzelf en een ander in haar omgeving af.

Hugo raakt in de ban van Iris als ze eens met de oudere Frans de expositie bezoekt waar Hugo foto’s toont die hij in Groenland gemaakt heeft. Pas een paar maanden later komt hij haar weer tegen in de buurt van het Centraal Station in Amsterdam. Daar volgt een ontmoeting die begint over het grote witte kussen dat Iris met zich meeheeft en die een wat vluchtig karakter heeft omdat ze een soort speeddaten nadoen. Iris vertelt dat Frans de baas is van een consultancy bedrijf waar zij inmiddels werkt. Als ze bij de trein zijn gekomen zegt Hugo dat hij helaas geen smartphone heeft waar hij Iris in zou kunnen vinden en troggelt haar adres af. Onontkoombaar is de seksscène die daarop volgt al heeft het allemaal weinig om het lijf. Hugo is een over het paard getilde glamourfotograaf en speelt zijn ergerlijke rol met verve.

Ik was zeer benieuwd naar het verdere verloop van de relatie, maar die kon zich niet ontwikkelen omdat Hugo niet in staat is om liefde voor Iris te voelen. Daardoor raakt hij haar steeds meer kwijt. Hij geeft toe dat Iris, na een uitstapje naar de Westhoek, een keer met hem mee mag naar Groenland maar dat kan ook de relatie niet redden. De jaloezie gaat zo ver dat Hugo zelfs een telefoontje dat Iris naar Nederland pleegt, wantrouwt. Anderzijds krijgt hij zelf op zijn inmiddels aangeschafte bedphone af en toe een berichtje waarover hij duister blijft. Nog voor het einde van de reis keert Iris terug naar Amsterdam. De kijker is opgelucht dat ze het er levend van af brengt. Eenmaal zelf ook weer terug in Nederland komt Hugo Iris nog een keer tegen in een café waar ze met mensen van haar werk is. Hugo dringt zich op en wordt daarop aangesproken door een collega van Iris, hetgeen zo’n intense woede opwekt die Iris met de hand voor de mond gadeslaat.

De scènes met aan lager wal geraakte Inuit in Groenland moeten het verhaal opleuken. Door de opdringerige Westerse cultuur zijn zij, net zoals met de Indianen gebeurde, hun eigen traditionele leefwijze kwijtgeraakt en aan de drank geraakt. Wat dat betreft is er een parallel te trekken met de opdringerigheid van Hugo ten opzichte van Iris. Ook Iris kan moeilijk weerstand bieden tegen de charmes van een narcistische persoonlijkheid. Jonge meisjes die Groenland zien, zijn daarmee gewaarschuwd.  

Hier de aankondiging van Groenland op NPO 3, hier mijn bespreking van Mensen van nu, hier die van Tinder love, hier die van Wij zijn 18.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten