Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 5 juli 2017

Filmrecensie: Les salauds (2013), Claire Denis


Zeekapitein lost raadsel op rond seksuele mishandeling van nichtje

De laatste speelfilm van Claire Denis (Parijs, 1946), White material (2010), handelde over een Francaise, prachtig gespeeld door Isabelle Hupert, die met de moed der wanhoop een koffieplantage in Afrika in stand probeert te houden. Drie jaar later bestaat de dreiging uit een louche zaak, uitlopend in de zelfmoord van de eigenaar van een schoenenfabriek, die door een kapitein van een zeetanker wordt opgelost.

Denis begint met een aantal heftige beelden, die later in de film duidelijk worden. We zien Jacques, de eigenaar van de schoenenfabriek, uitkijkend op een donkere straat in de stromende regen en zijn dochter Justine die op naaldhakken naakt over straat gaat, waarbij het bloed uit haar onderlijf stroomt, tot ze weggevoerd wordt door de politie.    

Het verhaal begint met Sandra, die bij de politie zit en daar de afscheidsbrief van Jacques te lezen krijgt. Ze sist meteen in de richting van de afwezige Edouard Laporte die ze verantwoordelijk houdt voor de dood van haar man en roept de hulp in van haar broer Marco Silvestri, een zeekapitein, knap gespeeld door Vincent Lindon. Deze moet eerst nadenken voordat hij op haar verzoek ingaat, maar geeft zich dan gewonnen.

De volgende scènes komen uit Parijs, een maand later. Marco is ingetrokken in een fraai appartement, stijl Hausmann, naast dat van Raphaëlle, de vrouw van Laporte, mooi gespeeld door Chiara Mastroianni. Zij staat nogal alleen voor de opvoeding van haar zoontje Joseph, omdat haar man met allerlei criminele zaken bezig is. Zoals te verwachten valt, ontstaat er een heftige seksuele verhouding tussen Marco en Raphaëlle, die door Marco gebruikt kan worden om dichter bij Laporte te komen.

De opname van Justine de dochter van Sandra en Jacques in een psychiatrische inrichting stelt Marco voor een raadsel. Omdat Sandra daarover weinig kwijt wil, polst hij haar behandelend arts, die vertelt dat ze seksueel zo zwaar mishandeld is dat ze misschien nog een operatie aan haar vagina moet ondergaan. Marco begrijpt vervolgens dat Jacques, een oude vriend van hem uit de tijd van de marine, geld leende bij Laporte om zijn bedrijf overeind te houden. Marco neemt zijn levensverzekering op en verkoopt zijn auto om de schuld terug te betalen en achterhaalt de plek waar Justine werd mishandeld.

De ontsnapping van Justine uit de kliniek, waar zij zich niet veilig voelde, leidt het laatste deel van deze spannende film in. Marco gaat naar haar op zoek en stuit op het stel dat het afgelegen huis in de buitenwijken van Parijs bewoont, waar Justine eerder werd mishandeld. Op hetzelfde moment wordt Joseph door Laporte gekidnapt. De man heeft er weet van gekregen dat zijn vrouw een relatie heeft met Marco. Tenslotte komt het tot een confrontatie tussen Marco en Laporte, waarbij Raphaëlle, met een revolver in de hand, de keus heeft wie van de twee ze zal helpen.

De muziek geeft de dreiging die in de film zit, nog meer kracht. De beelden hebben soms een hallucinerende werking waardoor Denis Les salauds onttrekt aan het genre van de gewone misdaadfilm. Vincent Lindon (1959) speelde eerder de rol van zwemleraar Simon Calmat in Welcome (2009) en nog eerder de rol van Chris in L’ école de la chair (1998) om maar een paar films te noemen waarin hij te zien was.

Hier de trailer van Les salauds, hier mijn bespreking van White material, hier die van Welcome, hier die van L’ école de la chair.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten