Trage beelden maken beklemmende toestand zeer duidelijk
Zoals ik in mijn bespreking van de film Kiseki (2010) ofwel I wish
opmerkte, is Nobody knows een film
die rustig van aard is, met veel aandacht voor het detail, maar dat neemt niet
weg dat de wreedheid van verwaarlozing des te sterker naar buiten komt.
Keiko Fukushima, een moeder van vier kinderen van
verschillende vaders uit Tokio, heeft er baat bij haar kinderen van de
buitenwereld afgezonderd te houden. Als ze eenmaal een geschikte man gevonden
heeft, komt alles goed, zo prent ze haar kinderen in. Tot het zover is moeten
ze zich gedeinsd hadden. Alleen Akira mag naar buiten om de nodige contact met
de buitenwereld te onderhouden en boodschappen te doen. De anderen moeten
vooral geen lawaai maken zoals ze in het vorige appartement deden, want dan moeten
ze straks weer verhuizen.
Het is een fraai beeld om te zien hoe de jongste kinderen, de
zoete Yuki en de drukke Shigeru, beiden in koffers het nieuwe appartement
betreden, Akira haalt de oudere zus Kyoko ergens op uit de stad. Moeder Keiko
is heel aardig, op het kinderlijke af, hetgeen mooi past bij haar rol. Ze neemt
sushi mee voor de kinderen en doet spelletjes met hen, maar dan komt er een
periode dat ze voor langere tijd weg moet. Ze draagt Akira op om de zorg voor
de anderen op zich te nemen en legt geld neer. De twaalfjarige jongen kwijt
zich ernstig en vol zorg aan zijn taak. Het is dan ook smartelijk om te zien
dat hij door een winkelier van diefstal wordt beticht. Gelukkig is er een
winkelmeisje dat gezien heeft dat andere kinderen de zogenaamd gestolen in zijn
tas stopten, terwijl hij een tijdschrift aan het lezen was.
Akira en de anderen zijn blij dat hun moeder eindelijk weer
terug is, maar des te erger is het dat ze ook weer vertrekt. Hoewel ze zegt dat
ze met kerst thuis zal zijn, blijft ze ditmaal helemaal weg. De thuissituatie
verslechtert tot in de lente het water en het gas worden afgesloten. De
kinderen zich moeten behelpen met een kraantje in het park en het voedsel dat
het winkelmeisje door de achterdeur aan Akira aan reikt. Zelf kan hij zich niet
bedwingen om contacten met leeftijdsgenoten aan te gaan, die hem echter ook
weer links laten liggen. Dat geldt niet voor de gelijkgestemde Saki die de
kerstkaarten voor de kinderen schrijft, die zogenaamd van de moeder komen.
De details in de film zijn zeer aansprekend, zoals te zien
is in de precieze manier waarop Kyoko het rode pianootje neerzet dat ze mee
verhuist heeft en de manier waarop ze in het park het speelapparaat van zand
ontdoet nadat Yuki daarop gespeeld heeft. Netheid is een duidelijke eigenschap
in de Japanse opvoeding, vandaar ook de pijnlijke toestand als het huishouden
in het honderd loopt.
De film is gebaseerd op ware gebeurtenissen, al zijn de
details verzonnen. Met dit onderwerp snijdt Koreeda een belangrijk onderwerp
aan. Hij laat zien hoe belangrijk het voor de kinderlijke ontwikkeling is om
aandacht te krijgen van een volwassene. Dat is net zo van belang als voedsel.
De traagheid waarmee de film zich voortsleept maakt dit pijnlijk duidelijk.
Yuga Yagira (Tokio, 1990) speelt een grootse rol als Akira,
die het begin vormde van een indrukwekkende carrière, waarin hij als jongste acteur
ooit in Cannes werd bekroond met de prijs voor de beste acteur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten