Boodschap van hoop uit een radiostation
De uit Irak afkomstige regisseur Reber Dosky (1975) maakte
een prachtig portret van de Koerdische Dilovan Kiko, oprichtster van Radio
Kobani, dat in de tijd dat haar Syrische stad uit handen van IS bevrijd werd,
een spil vormde in de wederopbouw. Er zit ook nog een persoonlijke kant aan dit
portret. De eenentwintigjarige Dilovan vertelt haar levensverhaal aan een kind
dat ze in de toekomst hoopt te krijgen.
Ze vertelt haar kind over haar eigen lotgevallen. Ze groeide
op in de stad in een klein gezin, zat daar twaalf jaar op school voordat ze
naar de universiteit van Aleppo ging om sociologie te studeren. De burgeroorlog
gooide roet in het eten. Ze vertrok met haar moeder naar het noorden van
Koerdistan, terwijl haar vader en broer deelnamen aan de strijd. Op het moment
dat delen van de stad bevrijd waren, ging ze terug om samen met assistente
Biter een radiostation op te zetten dat De
stem van Kobani heette en dat de wederopbouw coördineerde. Haar initiatief
deed denken aan radiopresentator Philip James die de bevolking van Zuid Soedan
na de onafhankelijkheid een hart onder de riem stak.
De werkelijkheid waarin Dilovan terecht kwam was rauw. De
stad lag in puin en men was bezig om de lijken op te ruimen die door de meedogenloze
strijders van IS in de straten waren achtergelaten. Ook werd er nog zwaar
gevochten. Dilovan vraagt zich af wat IS in godsnaam bezielt en interviewt
hoofdcommandant Meryem die zegt dat de strijd de geschiedenis heeft veranderd
en wel door de inzet van vrouwen. Er is humanitaire hulp toegezegd door
buitenlandse delegaties.
Inwoners komen terug uit Turkije als de stad helemaal
bevrijd is. Vrouwen en kinderen kijken rond vanaf de laadbak van de pick-up
waarmee ze de stad binnen rijden. De verwoesting is vreselijk. Dilovan treurt
over een jeugdvriendin die door IS op het plein is opgehangen. Ze interviewt
een jonge vrouw die haar moeder kwijt is geraakt en daarover niet kan praten
maar daar wel een gedicht over geschreven heeft.
Hanan komt direct van het front naar de studio om een door
hem zelf begeleid strijdlied te zingen. Kunst is zijn rol in de strijd. Een man
bij de kapper zegt dat hij een sluipschutter is en dat zijn werk nodig is om IS
tegen te houden, die gebruik maakt van kinderen met bomgordels om. Scènes komen
terug in zijn dromen.
Journalist Bali merkte pas na de strijd dat hij veranderd
was. Soms zat hij dagenlang met een lijk in een ruimte. Hij vond het moeilijk
afscheid te nemen van medestrijders omdat hij wist dat hij hen niet terug zou
zien. Hij vraagt Dilovan hoe het voor haar is, waarop ze antwoordt met een
gedicht, dat overgaat in een bericht aan haar toekomstig kind.
Beelden van een verhoor van een IS strijder maken duidelijk
dat hij ervan uit ging dat er ongelovigen in Kobani woonden. Als men hem vraagt
waarom men zo barbaars optrad, zegt hij dat hij enkel meedeed omdat hij zo arm
was. Meryem zegt andere armen andere wegen kiezen om daar uit te komen, maar dat
hij behandeld zal worden als een krijgsgevangene.
Dilovan eindigt na alle verschrikkingen met hoop en
vertrouwen. Ze treedt in het huwelijk met Hanan en wenst dat haar kind in een wereld
mag opgroeien waar het vrede zal zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten