Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 16 september 2017

Theaterrecensie: Vita, Boost producties, Toneelschuur, Haarlem, 15 september 2017


Acrobatiek leidt niet als vanzelf naar theater

Na de zoiets-heb-je-nog-nooit-gezien voorstelling Man met hoed komt Boost producties met de moet-je-zelf-zien voorstelling Vita in de regie van Lennie Visser, die in de vorige productie ook al de circusregie op zich nam. Ditmaal speelt de voorstelling zich af in de benedenzaal van de Toneelschuur die meer ruimte biedt voor allerlei capriolen. Net als de vorige keer staat er weer een ingenieuze houten constructie op het podium, dat de behuizing vormt waarin en waaromheen drie acrobaten hun kunsten vertonen. Die spelen zich af rond de strijd die Vita voert om haar leven tot rijkdom te brengen en eindigt na heel veel balanceerkunst letterlijk in een hoogtepunt.

De première voorstelling begint met Vita (Marieke Thijssen) die uit het bouwwerk komt en nieuwsgierig om zich heen kijkt, al is ze de eerste vrouw op aarde. Al gauw valt er een man (David Mupanda) naar beneden en Vita probeert contact met hem te maken, maar helaas zit er nog weinig leven in hem. Vita wekt de leden pop tot leven en probeert vriendschap met hem te sluiten maar dat wordt door hem afgewezen. Hetzelfde gebeurt met de tweede man (Wilko Schütz). Het is een spel van toenaderen en afstoten dat gespeeld wordt dat nog het meest doet denken aan de apenrots in Artis waar de dieren ook schijnbaar zonder reden achter elkaar aan zitten, elkaar te lijf gaan of zich met elkaar verzoenen. Op het toneel klimt, glijdt en klautert men over de panelen en gebruikt men elkaar om allerlei capriolen te tonen, al doen de koprollen van de mannen gekunsteld aan.

Vita geeft niet op en probeert steeds weer aansluiting te vinden bij de mannen die liever met elkaar zijn, maar weet tenslotte, zoals elke aanhouder, wel haar verlangen te verwezenlijken. Marieke speelt haar rol met veel energie en overtuigingskracht en wordt daarin geholpen door sterk tegenspel van de mannen. Mooi is een scène waarin ze als een vogeltje uit haar huis gevlogen lijkt te komen en liefdevol wordt opgevangen door de mannen, in een andere scène is ze heel onzeker hetgeen mooi tot uiting komt in haar bewegingen. Op zo’n moment komt er ook spanning in de voorstelling. Helaas is het verhaal rond haar emancipatiestrijd nogal mager hetgeen leidt tot een herhaling van dezelfde patronen. Anders dan in Man met hoed is de humor helaas ook ver te zoeken.

De muziek is sterk bepalend in de voorstelling, van de eerste regendruppels, het hanengekraai tot schrijnende violen en triomferende vogelzang. Het gevarieerde klankbed geeft de sfeer aan, die verandert van uitbundig tot ingetogen, van versnellend naar vertragend, van conflictueus tot harmonieus. De kleuren van de kostuums - Marieke in een olijfgroen broekpak, David in een witte en Wilko in een bordeauxrode overall – passen mooi bij elkaar en het decor is een fraai samenstel dat op allerlei manieren gedraaid kan worden tot het tenslotte als een gemaakte legpuzzel op de vloer ligt, maar het idee om acrobatiek en theater met elkaar te verbinden blijkt toch moeilijker dan gedacht.

Hier een impressie van de voorstelling Vita, hier mijn bespreking van Man met hoed. De foto van een repetitie is van Casper Koster.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten