Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 30 oktober 2017

Auke Hulst over Motel Songs, VPRO Boeken, 29 oktober 2017


Opgroeien met een dode vader en een ankerloze moeder

Auke Hulst (1975) maakte een muzikale reis van de Oost- naar de Westkust van de Verenigde Staten, waarin de kracht van de kunst en de schaduw van de dood belangrijke elementen waren. Tegen Carolina Lo Galbo praat hij openhartig over zijn leven.

Lo Galbo begint erover dat de reis een album opleverde maar ook een boek over zijn vader, die in 1983 plotseling overleed.
Hulst vertelt dat de reis het gevolg was van het feit dat zijn relatie alweer uit ging en dat hij wel eens weg wilde. Omdat hij nogal een poetser is, zoals hij zelf zegt, wilde hij Moon songs binnen een bepaalde tijd klaar hebben. Hij bezocht plaatsen waar artistieke mensen stierven zoals het graf van Scott Fitzgerald in Maryland, Wolf River waarin Jeff Buckley verdronk, Idaho waar Ernest Hemingway zich door het hoofd schoot en Seattle waar Kurt Cobain hetzelfde deed. Rond de sterfdag van zijn vader was hij in het eenzame Wyoming en daar werd hij gegrepen door diens dood en de betekenis die dat voor hem had, meteen al omdat zijn vader daarmee zijn achtste verjaardag verpest had, maar ook dat hij daarmee zijn leven had bepaald.

Lo Galbo zegt dat hij veel over zijn jeugd heeft geschreven, onder andere in Kinderen van het Ruige Land (2012) en dat zijn moeder daarin een ankerloze vrouw is.
Hulst antwoordt dat zij vaak de hort op was en dat de kinderen het zelf moesten uitzoeken. Na de dood van zijn vader had hij weinig ruimte om over hem na te denken maar aangezien hij de leeftijd nadert dat zijn vader overleed, werd hij sterker met hem geconfronteerd.

Lo Galbo merkt op dat hij over een verbond der vaderlozen sprak.
Hulst zegt dat hij weinig vriendjes had maar de weinigen hadden ook geen vader en daar spraken ze verder nooit over. Wel was er de onderlinge herkenning, de hardheid, de afweer en de boosheid en verder veel vragen daaromtrent. Ook op zijn 42 ste kan hij er met zijn hoofd niet bij dat zijn vader niet meer leeft. De tragedie heeft zijn levensweg bepaald. Als SF fanaat vergelijkt hij de richting die zijn leven kreeg met een ruimteschip dat snelheid krijgt door langs een planeet te scheren. Op zijn 41 ste wilde hij niet alleen vaststellen wat de impact van het verlies van zijn vader was geweest maar ook de vraag beantwoorden wie zijn vader was geweest. Hij wilde voorbij het fragmentarische beeld tot de mens komen van wie hij de genen geërfd heeft. Omdat zijn vader een publieke figuur in het noorden van het land was, kon hij gemakkelijk aan informatie komen. Hij stelde zichzelf ook de vraag wie hij zelf was. Het leven over Scott Fitzgerald, die op zijn vierenveertigste overleed en een moeilijk leven had gehad, maar in ieder geval kon schrijven, sloot daar goed bij aan.

Lo Galbo neemt aan dat een vaderloze een ander rolmodel zoekt.
Hulst zegt dat hij zich zijn vader altijd als groot voorstelde, hem mythische proporties gaf terwijl hij zelf op dit moment langer is en dat hij voor het eerst van zijn leven om hem kon huilen.

Lo Galbo vraagt of hij door zijn boek zijn vader anders is gaan zien.
Hulst antwoordt dat hij hem genuanceerder ziet. Zijn vader leefde alsof hij een enorme haast had en dat herkent hij wel. 

Hier de booktrailer, hier mijn bespreking van Kinderen van het Ruige Land.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten