Verdienstelijk portret van Frans Brüggen.
De ondertitel Twee mannen een en orkest zou kunnen duiden op een tweespalt tussen een artistiek en een zakelijk directeur maar in deze documentaire is niets minder waar. Het Orkest van de 18de eeuw bestaat uit ruim vijftig personen uit verschillende landen die op oorspronkelijke 18de eeuwse instrumenten spelen. Frans Brüggen dirigeert het orkest en Siewert Verster doet de overige zaken. De mannen doen dat al vijfendertig jaar op harmonieuze wijze.
We zien het orkest tijdens de voorbereiding voor het Chopin Festival in Warschau in 2010. Een aantal leden demonstreert op hun hotelkamer hun instrument. Deze spelen anders dan de moderne instrumtenten. Violist Marc Destrubé zegt dat darmsnaren niet zo sterk zijn, Richte van der Meer dat hij met zweethanden aan zijn cello zat en voelde dat men op hen neerkeek.
Er zijn beelden van de jonge Frans Brüggen uit 1970 waarin hij demonstreerde tegen de moderne uitvoeringen van oude muziek en uit 1981 waarin we hem zien als fluitspeler. De concentratie en de bevlogenheid waarmee hij tegenwoordig voor het orkest staat (zie foto) is fascinerend om te zien.
Klarinettist Erik Hoeprick zegt dat Frans een concept heeft en dat het orkest dat graag wil uitvoeren, violist Dirk Vermeulen dat Frans de sfeer in het orkest subtiel aftast en violist en concertmeester Marc Destrubé omschrijft hem als de geestelijk leider.
Kritiek is er ook. Hoeprich vindt hem soms minder accuraat met zijn slag en Van der Meer vindt hem niet zo goed dirigeren. Er zijn zelden orkesten waar men zo weinig naar de dirigent kijkt, zei een gastdirigent.
Siewert verster zegt dat er nooit afpraken zijn gemaakt tussen Frans en hem maar dat Frans de zakelijke kant aan een ander kan overlaten. Hijzelf organiseert de toerneés. Frans is de god en hij de burgemeester. hij hoopt dat Frans die lichamelijk zwak is en slecht ter been nog lang meegaat en misschien zelfs onsterfelijk zal blijken.
Frans zegt van zijn kant dat Siewert een vader is met een groot hart. Ook kinderen van de musici gaan mee op toernee. Hij noemde Siewert wel eens voor de grap een nietsnut.
Marc zegt dat het orkest Siewerts levenswerk is, dat hij andere aanbiedingen afsloeg.
De documentaire krijgt een nieuwe impuls met de Poolse pianist Janos Olejniczak, die eerder de oude instrumenten vermeed. De oude piano waarop hij speelt heeft een te harde aanslag en men hoort gauw het hout erdoorheen maar met de oude muziek is een Steinway een olifant in een porseleinkast.
Siewert zegt dat Janos gekweld werd door de dood van zijn veertien jaar oude zoon en dat hij door het orkest de weg heeft teruggevonden
Maria Peres speelt een stukje op de piano en vindt de klank heel warm.
Het zijn meer de beelden dan de woorden die het doen. De muziek rolt als een golf het hart van de kijker binnen. Met extra liefde gemaakt.
website http://www.orchestra18c.com/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten