Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 13 november 2011

Film recensie: A Thousand Years of Good Prayers (2007), Wayne Wang


Bevoogdende Chinese vader bezoekt gescheiden Amerikaanse dochter.

De van oorsprong Chinese Yilan woont al heel wat jaren in Amerika en werkt op een universiteitsbibliotheek. Na haar scheiding komt haar vader op bezoek. Hij wil dat ze gelukkig is. Hij komt alleen, omdat zijn vrouw aan leverkanker overleden is. De begroeting op de luchthaven is nogal afstandelijk, maar misschien is dat de Chinese volksaard. Vader heeft een koord van de Rode Garde om zijn koffers gedaan, zodat ze opvallen.

Vader is nogal een bemoeial. Een van de eerste dingen die hij doet is een rode Chinese hanger aan de voordeur bevestigen. Zijn dochter wil het ding weghalen maar laat dat maar. Hij vertelt haar dat hij een kookcurus heeft gevolgd en kookt voor haar. Hij loopt rond met een aantekenboekje om zijn Engels te verbeteren. Yilan woont in een nieuwbouwwijk met op de binnenplaats een zwembad. Hij wordt daar aangesproken door een vrouw, die forensisch wetenschapper is, maar op het moment werkloos is. Hij zegt haar dat hij ruimtewetenschapper is. In een park komt hij een oudere Iraanse vrouw tegen. Hij praat met haar over krekels die zeventien jaar slapen en dan bovengronds komen om te zingen.

Grappig is een bezoek van twee ouderlingen van de Mormonen, die zeggen dat hun profeet de mensheid wil bevrijden uit zijn ketenen. Vader vertelt ze over Marx en Engels, die dat ook wilden. Ze geven hem een boek dat hij wel wil lezen en er nog eens over praten. Tegen zijn dochter praat hij niet graag over de culturele revolutie, want dat was een tijd van ellende. Hij wil wel graag opa worden, net als de Iraanse vrouw. Ze houdt van Amerika omdat haar zoon dokter is en er een kleinzoon op komst is.

Vader is ook nieuwsgierig. Hij wil weten wat er mis is gegaan in haar huwelijk met Keming. Yilan zegt dat ze te verschillend waren en dat hij is teruggegaan naar China.

Yilan vindt het niet leuk dat haar vader haar zo op de lip zit. Ze gaat uit, zit alleen in de bioscoop. Ze zegt haar vader dat hij niet de telefoon met opnemen omdat er veel verkopers bellen. Als het belangrijk is spreekt men wel in. Later spreekt ze zelf in dat ze de laatste bus gemist heeft en bij een vriend overnacht. Haar vader is ongerust. Hij ziet dat Yilan een reisje voor hem geregeld heeft door de VS. Hij vindt zichzelf geen goede vader. Hij zoekt haar. Hij koopt een cadeau voor zijn dochter en bereidt een bekentenis voor. Hij vertelt haar dat ze Yilan is genoemd naar een stad waar hij ooit door heen kwam met de trein en daar getroffen werd door een meisje me rode vingers van de kou die gekookte eieren verkocht. Hij wilde haar beschermen. Hij zag ook andere steden en had graag zijn andere kinderen daarnaar vernoemd maar die kregen ze niet.

Later ziet hij dat zijn dochter door een vriend wordt thuisgebracht. Hij hoort haar zeggen dat het drieduizend jaar geduld vraagt om met een vriend naar bed te gaan. Eindelijk raken dochter en vader met elkaar aan de praat. Yilan vertelt over haar Russische minnaar en begint over de vroegere minnares van haar vader. Het verhaal dat nogal langzaam zich ontwikkelde, ook omdat de vader en de Iraanse steeds in hun eigen taal praatten, hetgeen volgens mij niet nodig was, kent een mooi einde, hoewel vaderen dochter elkaar nog steeds niet omhelzen.  

De folksong aan het eind van de film, The wave van Joe Henry, is welgekozen.
De film is gebaseerd op een kort verhaal van Yiyun Li.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten