Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 22 december 2011

Eileen, een Nederlandse bij de FARC (2011), televisiefilm van Hanro Smitsman


Wat bezielt een jonge vrouw om zich aan te sluiten bij de guerrilla’s in Colombia? Met die vraag in mijn achterhoofd keek in naar de tweedelige dramaserie Eileen, een jonge vrouw gemodelleerd naar Tanja Nijmeijer.

De film begint met de Colombiaanse president Alvaro Uribe, die een toespraak houdt tegen de terroristen. Vervolgens verplaatst de camera zich naar de strijd in de jungle. Eileen Egberts schrijft in haar dagboek. Medestrijder Ramon weet weten wat ze schrijft. Ze leest hem voor in het Nederlands over hoe moeilijk het is tussen macho’s en sletjes te leven. Helicopters van het leger naderen. Ze maken jacht op de strijders van de FARC.

Eileen nam zes jaar eerder afscheid van haar Colombiaanse gastgezin. Voordat ze teruggaat naar Nederland neemt ze afscheid van Ramon en zijn moeder die in de sloppenwijk wonen waar ze werkte, zonder dat het gastgezin dat wist. Door de film heen zien we flashbacks van Nabia, met wie ze naar het politiebureau loopt, nadat ze verkracht was.  

Ze wordt van Schiphol afgehaald door haar moeder. Het gezin met een jongere zus en een broer zit aan tafel. De geëngageerde Eileen verschilt van mening met haar broer. Ze heeft heimwee naar Colombia. Ook vriend en kraker Koos kan haar niet gelukkig maken. In het kraakcafé ontmoet ze Robespierre Dega, die activisten zoekt om goederen af te leveren voor boeren in het binnenland. Buitenlanders vormen een goede bescherming om het transport door te laten gaan.

Drie kleurige bussen rijden door het bergachtige land. Men wordt tegengehouden door militairen. Eileen vraagt zich af of het het leger is of een para militaire organisatie. Dega zegt dat het de FARC is die de goederen in beslag neemt om aan de boeren te leveren. Mond dicht, zegt een landgenoot van Eileen. Ze is verbouwereerd en stapt uit de bus. Dega neemt haar op in zijn kamer en introduceert haar bij de FARC. Eileen zegt heel duidelijk dat ze geen burgers wil doden, maar leert toch schieten. Als ze op de televisie ziet dat er aanslagen tegen mensen worden gepleegd verlaat ze Dega. Ze belt met haar moeder en zegt dat ze niet thuis is met kerst. Met haar medestrijders, waaronder Ramon, blaast ze een politiebureau op, hetzelfde bureau waar ze eerder met Nabia is geweest. Ze vindt het vreselijk dat er op het moment van de ontploffing juist een jochie naar binnen liep. Ze wil naar het front om met echte vijanden te vechten.

In het tweede deel gaan we terug naar de strijd in de jungle. De commandant wil dat ze krijgsgevangenen doodt maar dat kan ze niet. Ze laat het over aan Ramon. Het leger vindt haar dagboek en publiceert het in de krant. De ouders van Eileen proberen de ambassadeur tot actie aan te sporen om haar terug te halen.

Ramon wordt door de FARC onderscheiden voor het doden van de krijgsgevangenen, Eileen veroordeeld vanwege haar kritiek in haar dagboek. Tijdens een krijgsraad neemt Eileen het woord en zegt dat ze nooit iets tegen de revolutie geschreven heeft. Ze wordt niet doodgeschoten maar gedegradeerd tot recruut, omdat de FARC haar als publiciteitsmiddel kan gebruiken.

Haar moeder komt over. Eileen is van plan om samen met haar moeder terug te gaan maar bedenkt zich als haar moeder al over de rivier is.

Het spel van Sophie van Winden is sterk, maar het optreden van de ouders wat knullig, vooral bij de ambassade. In de film had het dilemma over het geweld van Eileen sterker naar voren gebracht kunnen worden in plaats de van nogal Vietnam-achtige oorlogsbeelden. Als geheel gaf het wel een aardig antwoord op de vraag die ik me in het begin stelde.

Tania Nijmeijer zit nog steeds bij de FARC. Laatst werden er beelden van haar uitgezonden terwijl ze de Telegraaf las en feiten ontkende die daar in stonden. Kathleen Ferrier van het CDA stelde onlangs voor dat Tania haar paspoort moet worden ontnomen. Een wat vreemde impulsieve kreet uit de mond van deze dissidente. Hier een artikel uit de Volkskrant over de kwestie.      


Geen opmerkingen:

Een reactie posten