Begin een oorlog tegen vernedering.
Chris Kijne spreekt in Gesprek op 2 met terrorisme-deskundige Jessica Stern
over haar laatste boek Denial waarin ze een persoonlijke traumatische
ervaring uit 1973 beschrijft. Een verkrachting op vijftienjarige leeftijd zette
haar onbewust aan tot het werk dat ze deed, het interviewen van terroristen.
Haar eigen ervaring maakte dat ze op zoek ging naar motieven van gewelddadige
mannen.
Ze schreef het boek op verzoek van haar uitgever, die eerst
haar eigen verhaal wel eens wilde horen. Ze vertelt dat de politie onlangs de
zaak naar de serieverkrachter heropende. De man kwam in 1973 met een pistool in
hun huis en dwong Jessica en haar zusje zich te verkleden en verkrachtte hen,
Jessica zelfs meerdere malen. Ze was boos op de psychiater die de man
ongevaarlijk achtte toen hij zijn celstraf voor drie verkrachtingen had
uitgezeten. Hij zocht met goedkeuring van de politie contact met minderjarigen
en verkrachtte nog 41 anderen.
Ze had de verkrachter willen interviewen, maar helaas leefde
hij niet meer. Ze had ervaring met dat soort mannen. Ze meende dat hij dood zou
gaan als ze hem recht in de ogen keek. Ze ontdekte dat hij zwaar
getraumatiseerd was. Iemand die geadopteerd was en dat hoorde op het
schoolplein, die misbruikt werd door priesters.
Haar eigen familie vluchtte voor Hitler uit Duitsland.
Hierdoor ontstond het idee om naar voren te kijken en niet achteruit. ‘Move
on,’ zei haar vader altijd. Hij was op zakenreis in Noorwegen toen de
verkrachting plaatsvond en maakte eerst zijn zaken af voordat hij naar huis
kwam.
Jessica herinnerde zich dat niet meer. Ze leerde haar
gevoelens te negeren. Daardoor kon ze ook terroristen ondervragen. Ze zag haar
angst aan voor nieuwsgierigheid. Op dit ogenblik zou ze het werk niet meer
kunnen doen. Op het ogenblik praat ze met ex terroristen en slachtoffers.
Door het spreken met vrouwen die ook verkracht werden, werd
ze hyperalert. Ze wilde de psychiater doden die de persoonlijkheid van de man
verkeerd had beoordeeld. Ze zag in wat het geweld met haar deed. Ze zag de
spiraal van geweld voor zich. Veel daders zijn geen psychopaten, maar mensen
die vernederd zijn. De schaamte over hun vernedering geven ze weer door aan
anderen. Jessica noemt de schaamte daarom seksueel overdraagbaar.
Ook bij terrorisme speelt vernedering vaak een sleutelrol.
Jessica weet van de systematische verkrachting van islamitische jongetjes in
Afghanistan, ook in de madrassas. De jochies zijn daardoor vatbaar voor de
ideologie van Al-Qaida. Het is niet gemakkelijk wat we eraan kunnen doen. Jessica
vraagt zich wanhopig af wat wij daar in die gebieden doen. Eerder schaamde zij
zich om daarover te schrijven. Inmiddels weet ze dat het onderwerp om
openbaarheid vraagt. Het is een voedingsbodem voor het terrorisme. In plaats
van een oorlog tegen het terrorisme zouden we beter een oorlog tegen de
vernedering kunnen voeren.
Ze kreeg veel ontroerende reacties op haar boek. Ook van
personen die dezelfde traumatische ervaring hebben ondergaan. Ze adviseert om
over de problemen te praten. Wellicht is dat in het begin nog te moeilijk, maar
na verloop van tijd is het belangrijk om uit de ontkenning te komen. Het wordt
gemakkelijker als de omgeving daarbij behulpzaam is en het onderwerp
bespreekbaar is. Zelf is ze door haar boek meer mens geworden.
Hier meer
informatie over Denial.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten