Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 6 september 2012

Life in a day (2011), documentaire film van Kevin Macdonald


Het leven op aarde in juli 2010

Eerder beoordeelde ik de documentaire Britain in a day, dat geënt werd Life in a day. Kevin Macdonald vroeg de aardebewoners een video in te sturen, gemaakt op 24 juli 2010. Hij ontving materiaal voor 4500 uur film uit 192 landen. Hoe geef je daarvan in anderhalf uur een indruk? Britain in a day beperkte zich tenminste nog tot het Britse levensgevoel.

Wat laat je in hemelsnaam zien aan drama, verdriet, genot, opwinding? Een dronken man op een bank die na een vraag van een vrouw welke datum het is,   zijn mobiele telefoon raadpleegt, noemt de datum en zegt dat het de mooiste dag van zijn leven is? Een vrouw die altijd tussen drie en vier uur in de nacht op is omdat er dan een sluier wordt opgelicht van een andere wereld waarin zelfs haar naam genoemd wordt?

Het is te veel om op te noemen wat er allemaal voorbij trekt. We beginnen met een beeld van de aarde zoals André Kuipers ongetwijfeld op zijn netvlies heeft staan na een verblijf van enkele maanden in een ruimteschip. Hij maakte zich wel eens bezorgd over moeder aarde, zei hij na afloop. Al die wriemelde activiteiten op een planeet die zijn grenzen heeft. Natuurlijk gaat het over geboren worden. Onder andere over een jonge giraffe, maar niet over sterven.

Net als Morgan Matthews in Britain in a day – maar Life in a day was natuurlijk eerder - volgt Macdonald de dag vanaf het opstaan. De beelden zijn heel divers. Van de kippen eten geven tot de krant lezen en tanden poetsen. S. Gray slaapt op een bank en werkt zich kapot. Een Japans jongetje loopt door een rommelige kamer naar de w.c. Zijn vader helpt hem met een schone luier. Daarna steken ze een stokje wierook aan bij een foto van diens moeder. Sasha gaat zich voor het eerst scheren. Een jongen staat heel druk te stampen op het bed van zijn ouders. De moeder is net geopereerd. Ze draagt zakken met vocht aan haar lichaam. De jongen is boos op de videotaping door zijn vader. Zijn moeder zegt dat hij lief moet zijn. Een boeddhistische vrouw draagt maaltijden op een dienblad op haar hoofd. Een vrouw filmt de kamer van haar slapende puberzoon die niet heeft opgeruimd. Een man die net aan zijn hart geopereerd is, is dankbaar dat een verpleegster hem heeft geholpen bij zijn stoelgang.   

Af en toe komt er een vrouw in beeld in een bos die een karton toont met daarop een vraag zoals over onze grootste liefde, angst of wat we in onze tassen hebben zitten. Daarop wordt dan druk door de wereld geantwoord. Iemand houdt het meest van zijn koelkast, een ander rijdt het liefst 240 per uur over de weg. Er zal een behoorlijke vertekeningen in zitten met al die Amerikaanse camera’s, want ik neem aan de verzoek van Macdonald vooral in De Verenigde Staten opgevolgd is, maar er komt ook een vrouw aan het woord die het meest houdt van een woord in een uitgestorven taal dat betekent dat men elkaar wel wil maar niet durft te benaderen, zoals een man en vrouw op een feestje.  

Af en toe zien we korte shots, bijvoorbeeld van menselijke activiteit in voortbeweging, zoals skaten en skydiven, van huwelijksrituelen of van onze voedselvoorziening, zoals het doodschieten van een koe of het smullen van een watermeloen.   Soms zijn de beelden langer, zoals van een Amerikaanse homo die in een telefoongesprek tegen zijn oma uit de kast komt of een Koreaan die al jaren door de wereld fietst en inmiddels in Nepal is. Hij is al vaak aangereden en heeft al vijf keer in het ziekenhuis gelegen. Hij wordt gefascineerd door de diversiteit aan vliegen in de wereld. Een schoenpoetsertje in Zuid-Amerika komt nog een keer terug om te zeggen dat hij het meest houdt van zijn vader omdat die hem zijn ontbijt op straat brengt en daarna van zijn kinderlaptop omdat die veel informatie geeft. Ook is er aandacht voor het drama tijdens de Love parade in Duisburg.   

De achtergrondmuziek is fraai en opwekkend, zoals het hemelkoor dat het begin van de dag begeleidt en de Afrikaanse vrouwen die al zingend hun voedsel stampen. De vrolijke soundtrack A day at a time is van Ellie Goulding. I want to drink from the clearest water, I wanna eat the things i ought to I, just warm I know but I, feel strong enough.     

Tenslotte doet een Amerikaans meisje een emotionele bekentenis. Ze heeft de hele dag gewerkt en niets bijzonders meegemaakt, maar wil wel even kwijt dat ze bestaat en dat dat toch wel bijzonder is.

Hier de website met opwekkende muziek en beelden. hier het vrolijke lied A day at a time van Ellie Goulding. Hier de integrale documentaire van anderhalf uur. Hier mijn verslag van Britain in a day.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten