Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 21 november 2012

De Van Waveren - tapes (2012), documentaire van Wim van der Aar


Opgetekende gesprekken door een verwaarloosde man

De Van Waveren - tapes begint met een telefoongesprek tussen Van Waveren en een beheerder van de fietsenstalling. Van Waveren maakt zijn ongenoegen bekend dat hij op nieuwjaarsdag zijn fiets niet kon ophalen. De beheerder zoek het uit en zal de dienstdoende medewerker erop aanspreken.

Wim van der Aar is een verzamelaar. Hij struint graag rond op het Waterlooplein. In 1996 vond hij een doos met 29 geluidstapes. De gesprekken, soms monologen van Guido van Waveren over zijn problemen, maar vaker telefoongesprekken met zijn moeder Lydie en vriendin Nel, amateuristisch opgenomen en vaak van de hak op de tak, intrigeerden hem. Langzaamaan krijgt de kijker een beeld van Van Waveren (1944), een nakomertje van drie kinderen, die in een villa in Heemstede opgroeide en met vier jaar lagere school en een bijdrage van zijn ouders, waarover hij ruziet met zijn moeder, in 1969 naar de Pijp verhuisde.
De gesprekken gaan vergezeld met sfeerbeelden, die met Nel van een jonge sensuele vrouw, rokend in haar half geopende ochtendjas of in de duinen.

Tape 10 Parnassia – Jutta Winston
Van Waveren belt het ziekenhuis over een afspraak. Hij zit omhoog over de test die hij gedaan heeft. De resultaten zijn nog niet bekend. Hij krijgt Jutta aan de lijn, die hem getest heeft, en vertelt dat hij in zijn jeugd naar schilderijen moest kijken. 

Tape 7 Eerste gesprek met Nel
Nel zegt dat ze vanmorgen bezoek had en niet kon praten. Of Guido een baard heeft. Dan was ze hem wel eens tegengekomen. Dat klopt, zegt Guido. Nel wil scheiden van Peter. Guido gaat naar Nel toe.

Tape 9 Leeg – Nel
Guido is bij een sportarts in Haarlem geweest en baalt van zijn sombere hok. Nel vindt het ook niet gezond daar te wonen. Ze komt over een uurtje naar hem toe.

Inmiddels heeft Van der Aar foto’s gevonden. Guido’s familie van moederskant zat in de tabak, zijn vader in de suikerbieten. Hij ging failliet in de Tweede Wereldoorlog. Zijn moeder schreef voor het toneel met de bedoeling Guido in zijn levensonderhoud te voorzien.

Tape 21 Stomps Waaier Wim Kan
Guido spreekt in 1976 met adviseur Stomps over een belastingaangifte en vertelt dat zijn moeder het deed voorkomen dat hij hersenletsel had. Guido sliep tot zijn dertiende bij haar. Hoorde veel oorlogsellende. 

Tape 11 Ma goed gek – Lydie van Waveren
Guido zegt dat hij op school getreiterd werd omdat hij thuis alleen naar klassieke muziek mocht luisteren. Lydie vloekt.

Van der Aar belt Nel voor een interview. Hij heeft nooit een foto van Guido gezien. Uiteindelijk wil ze niet in beeld. Van der Aar neemt een telefonisch interview af, passend in de sfeer van de documentaire. Nel ontmoette Guido in 1962 op het avondlyceum. Hij viel door de mand. Zij is bevooroordeeld over Guido’s moeder, zijn vader was afstandelijk en laconiek. Guido was bang voor hem. Guido leidde een schijnleven en kon niet tegen tegenspraak. Hij was wantrouwig en wilde alles controleren. Nel wist niet dat Guido hun gesprekken opnam. 

Tape 18 Vol geouwehoer Nel
Nel zegt dat Guido een gecontroleerde indruk maakt. Hij liet ook nooit iets merken aan zijn moeder. Daardoor krijgt hij ook de pest aan haar. Ze spreken over elkaars verwachtingen.

Tape 29 Guido tegen zichzelf
Hij drinkt sherry hoewel dat uit den boze is. Hij heeft hoofdpijn en is bang om Nel kwijt te raken. Therapie helpt niet. Hij heeft er genoeg van, neemt nog maar een borrel.

De laatste keer dat ze hem zag hij er niet uit. Guido had psoriasis en stonk zo erg dat ze de stoel waarop hij zat weggooide. Nadat zijn telefoon was afgesloten belde hij wel eens bij de benedenbuurman. Guido wordt in 2006 levenloos aangetroffen in de Prinsengracht. De avond ervoor werd hij nog aangehouden door een motoragent, maar hij weigerde hulp.

Hier de trailer, hier een recensie in de Volkskrant.


1 opmerking:

  1. Facinerende documentaire, heel langzaam krijg je als lezer een beeld van deze Guido die helemaal kierewiet is en zijn eveneens krankzinnige moeder.

    BeantwoordenVerwijderen