Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 29 november 2012

Esther Vergeer, garantie voor succes (2012), documentaire van Arjan Nieuwenhuizen


De tol van de roem

Paralypiër Esther Vergeer doet in ambitie niet onder voor handbiker Monique van der Vorst. Op haar gebied, het wheelchairtennis, blinkt ze al jaren uit. Ze heeft alles gewonnen wat er te winnen is. Ze heeft een verzadigingspunt bereikt en tennist even niet meer. Sinds 11 september j.l. is ze thuis. Ze vraagt zich af of ze in 2016 nog wel naar Rio wil. In juni was ze in een trainingskamp voor zich voor te bereiden op Londen. Ze was 470 wedstrijden ongeslagen. Dat zegt ook wel iets over het competitieveld. Esther was gefocust en kan geen rust vinden. Wat is rust? De structuur is weg. Het liefst wordt ze moeke van drie kinderen.

Arjan Nieuwenhuizen volgde haar een jaar lang op de voet. Ook tijdens de inhuldiging in haar woonplaats Woerden, vijf dagen na haar gouden plak op de Paralympische Spelen in Londen 2012, waarbij ze de eerste ereburger van de stad werd. Esther vertelt wat spanning met haar doet. In Peking 2008 stond ze in de finale onder grote druk. Ze kreeg zelfs een matchpoint tegen. Federer weet wat het is om tegen zichzelf te spelen. Elke wedstrijd heb je meer te verliezen dan te winnen. In februari was Esther bij de Laureus Awards in Londen. De gehandicaptensport gaat ook om het verhaal. Ze krijgt steeds weer dezelfde vraag gesteld. What keeps you going? Winning isn’t boring, antwoordt ze. Als ze met tennissen stopt, is de aandacht weg. Dat zal wel wennen zijn, denkt ze.

Kern van de documentaire is de bespreking die ze heeft met het sportmanagement. Ze heeft zelfs een mindmap gemaakt zoals dat heet, waarop ze allerlei kernbegrippen rond zichzelf heeft verzameld, zoals haar Foundation, waarmee ze clinics geeft op een mytylschool. Medewerker Esther Goergen zegt dat eerst de vraag moet worden beantwoord of ze naar Rio gaat. Ze is een doener, zegt Esther zelf. Denken maakt het probleem niet helderder. Na haar tenniscarrière wil ze weer iets om haar tanden in te zetten. Maar wel met de garantie van succes. Ook als toernooidirecteur streeft ze perfectie na. Integratie met de valide tennissport is een sleutelwoord, net als loslaten. In het team ParaStars en wil niet alleen zelf het gezicht zijn van de paralympiërs, al is dat soms van een bijna onaardse knapheid.

Ze werkt thuis met haar moeder aan een knipselkrant. Dat geeft rust. Ze zegt dat zo’n mindmap tegenwoordig een hype is in het bedrijfsleven. Volgens haar ouders was ze altijd al een doorzetter. Tot haar zesde was ze gezond. Na zwemles waarbij ze onder water moest zwemmen had ze hoofdpijn en raakte ze bewusteloos. In het ziekenhuis ontdekte men een bloedvatafwijking bij haar ruggemerg. Tijdens de operatie liep ze een dwarslaesie op. Het was moeilijk dat te accepteren. Ze voelde zich buitengesloten. Ze was negentien jaar oud toen ze in Melbourne 2000 haar eerste goud won. Coach Sven Groeneveld zegt dat ze een voorbeeld is voor anderen, dat ze niet wil verliezen en heel professioneel met haar sport omgaat.

Ze gaat vissen met haar vriend en maakt een strandwandeling waarbij ze in het zand blijft vastzitten. Ze gaat straks op vakantie, iets dat ze niet vaak heeft gedaan. Ze hoopt wat rust te vinden. 

Hier mijn bespreking van de documentaire Ik heb nooit gelogen over Monique van der Vorst.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten