Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 20 december 2012

Als ik het niet doe, doet niemand het, Dolf Jansen, tv registratie, 24 november 2012


Toneel en televisie ineen, een boeiend experiment

Als ik het niet doe is een registratie van twee verschillende showedities die Dolf Jansen de  afgelopen tijd op de planken bracht. Het bijzondere is dat hij tussendoor met een cameraman rondloopt door een welgestelde buurt in Hilversum en kijkt of de mensen wel afgestemd zijn op zijn programma. Zo niet, dan is hij niet te beroerd om zelf de televisie op het juiste kanaal te zetten.

De titel Als ik het niet doe, doet niemand het is niet volledig maar nog langer. En daar zal ook wel weer een  reden voor zijn, maar mij wordt weer eens niets verteld. Jansen herhaalt - in een sober decor met een paar letterbalken - verschillende keren de titel, praat erg druk, een spraakwaterval, waar geen eind aan komt zonder dat er zoveel inhoud over zijn lippen komt. Het programma begint wat knauwerig, maar later op de avond wordt dat beter, samenhangender.

Helaas dateren mijn aantekeningen van een tijdje geleden, waardoor ik de grappen kwijt ben. Ik herinner me vaag iets over Volendam, dat het daar zo waardeloos was dat men aan de coke ging. Een terugkerend thema in het eerste gedeelte betreft het verdwijnen van de feiten. Daarmee samenhangend herkent men zich tegenwoordig niet in het beeld, zoals de Italiaanse kapitein van het cruise schip dat op de rotsen voer. Jansen roept op in geval van een dilemma de andere kant te zien.

Na de eerste onderbreking spreekt hij over zijn jeugd in de Kazernestraat in Amsterdam-Oost. Tijdens een wandeling met zijn ouders in Muiderberg vond hij een kastanje en plantte die stiekem in de tuin. Later nam hij het boompje mee naar de nieuwe woning in het Linnaeushof in de Watergraafsmeer.

Hij refereert aan Rosa Parks, een zwarte vrouw die in de jaren vijftig in het zuiden van de Verenigde Staten in een bus zat en niet opstond voor een blanke en daarmee uiteindelijk een omwenteling veroorzaakte in de rassenverhoudingen. Het brengt hem op hardlopen, zijn trainingsarbeid in Afrika, waar hij wordt ingehaald door meisjes die naar school gaan en de verschillen tussen zwarte en blanke lopers.

Hij komt tijdens een onderbreking terecht bij een echtpaar dat het goed vindt dat hij bij hen op de bank komt zitten. De man is geen oude communist zoals Jansen denkt maar een CDA-er, de vrouw voor Groen Links. Dolf zit tussen hen in.
Het volgende fragment gaat over de Arabische wereld waar vrouwen geen auto mogen rijden. Omdat dat in de Koran staat. Een wever maakt expres een fout in het tapijt omdat hij zich niet op dezelfde lijn als God wil stellen.

Inmiddels hangt er bij het echtpaar ook een geweven tapijt boven de bank. De vrouw nam het mee van vakantie.
Falen is leuker dan succes. Jansen vertelt over zijn voetbalcarrière bij ODOS. Hij moest als kind een belangrijke wedstrijd spelen, maar ontdekte in de kleedkamer dat hij zijn kicksen vergeten was. Wat te doen? Hij besloot dan maar op zijn sandalen te gaan. Zoveel deed hij er toch ook niet toe in het elftal. Zijn vader zag hem echter de kleedkamer uit komen en spurtte met de auto naar huis om de voetbalschoenen op te halen. Heel toepasselijk waren het Quicks, waarop hij als reservespeler stond toe te kijken.

Dolf is niet meer weg te slaan bij het echtpaar.
Hij begint over zijn dochter van veertien, die wel van wanten weet. Hij heeft, net als de vader van Laura, een zeilboot voor haar gekocht.

Tenslotte zien we hem uit beeld verdwijnen. Hij moet de trein nog halen. Een boeiend experiment.

Hier de trailer van een van de theaterprogramma’s, hier mijn verslag van een gesprek met Dolf in P&W.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten