Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 8 december 2012

Coast Modern (2012), documentaire van Mike Bernard en Gavin Froome


Wie langs de westkust van Noord Amerika reist, ervaart hoe bijzonder het landschap daar is. Met aan de ene kant de eeuwig ruisende oceaan en aan de andere kant de enorme ruimte. Vooral het licht dat over het heuvelland valt, maakt dit gebied uniek. Het is dan ook niet voor niets dat architecten in het begin van de vorige eeuw geïnspireerd werden om in die omgeving hun moderne ideeën te verwezenlijken. Een van de meest gefotografeerde huizen is het organische Fallingwater van Frank Lloyd Wright.

In de documentaire Coast Modern komen we heel wat projecten tegen en nog meer architecten die in de traditie van het Modernisme werkten, al is dat laatste niet gelukkig geformuleerd. In de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw wilde men op de eerste plaats iets nieuws ontwerpen: strakke architectuur, eenvoud en veel glas waren kernbegrippen. Het Modernisme is geen stijl, maar een denkwijze en een reactie op het ornamentalistische ontwerpen in Europa. De relatie met de natuur staat centraal. Niet alleen feitelijk, maar ook in het denken. De mens leefde lang in de natuur, zegt Dion Neutra en kan daar nog steeds niet buiten, zie het sick building syndroom. We blijven dieren, stelt Barbara Lamprecht. Het zien van de horizon geeft ons een veilig gevoel. Vanuit ons hol houden we de omgeving in de gaten. Modernisten ontwerpen met veel waterelementen en zonder een rigoreuze scheiding tussen binnen en buiten. Het doet Japans aan. De woonomgeving moet iets met de bewoner doen, hij moet zich gelukkiger voelen, verheven worden, diens creativiteit moet opwekt worden, zegt een architect.  

Architect William Tripp, ontwerper van Park House, Portland 2011 praat eerst met zijn klanten om een indruk te krijgen van hun wensen. Architect Kappe van Kappe House, Los Angeles 1965 laat het liefst de bomen op het terrein staan en wil dat de zon op allerlei manieren door de woning schijnt. Een architect is geen aannemer, zegt hij. Het gaat hem om de vreugde. Hij heeft zelf een wasmachine-theorie waarin men herboren weer uit huis komt. Rudolf Schindler gebruikte in Taylor House Los Angeles 1964 traditionele middelen om daarmee tot nieuwe vondsten te komen. Kings Road House Los Angeles 1921 was bedoeld voor twee stellen met in iedere studio een open haard.

De tijdschriften uit die tijd weerspiegelen niet de leefstijl van de bevolking. Men stond niet in de rij voor een modernistische woning. Een vrouw die eens een kijkje ging nemen en in de omgeving vroeg waar ze moest zijn kreeg als antwoord dat ze mogelijk het ruimteschip bedoelde. Men wilde liever iets wat vertrouwd was, iets wat lijkt op hetgeen kinderen schetsen als je hen vraagt een tekening van een huis te maken. De ironie was, zegt een architect, dat men door zakelijke ontwerpen van de publieke ruimte zoals van kantoren en luchthavens, in de eigen woonomgeving juist dat zakelijke wilde vermijden.

Aannemers konden soms ook niet de ideeën van de architecten vatten en hun ontwerpen niet lezen. Bewoners dachten soms dat hun woning verkeerd in elkaar was gezet. Na de tweede wereldoorlog namen de projectontwikkelaars het voortouw. In een enkel geval is er een samenwerking met modernistische architecten, zoals in Eichler Homes San Francisco. De ouders van Douglas Coupland kwamen uit Australiè en genoten van de open ruimte aan de westkant van de V.S. Hij wist het ouderlijk huis onder de slopershamer weg te slepen.

In de jaren tachtig maakte de nieuwheid plaats voor groot en goedkoop met ornamenten die iets historisch moesten uitstralen zoals zuilen. Inmiddels is er een herwaardering van het modernisme bij de jongere generatie, terwijl het inzicht in het ontwikkelingsproces ontbreekt. Het draait meer om bezit. Het streven is naar perfectie, maar zonder karakter. Ark House, Los Angeles 2008 is een uitzondering door het onaffe karakter. Architect Norman Miller is geen aannemer en daarom ging er met zijn duurzame ontwerp wel eens wat mis. We willen vaak te veel ruimte, zegt George Suyama. Hij pleit voor minder en houdt ook van de veroudering van materialen. Hij zou een woonomgeving willen scheppen gebaseerd op onze basisbehoeften. Dan haal je meer uit je leven. Peter Pratt knapte zijn ouderlijk huis op dat een bouwval was. het huis verbindt generaties. Goede architectuur verdiept het leven, zegt hij.  

Zo’n documentaire kan niet zonder trailer. Hier die op Vimeo, hier een andere.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten