Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 8 december 2012

Filmrecensie: The Band’s Visit (2007), Eran Kolirin


‘ Mijn leven is een Arabische film.’

De verhoudingen tussen Israël en Egypte zijn de laatste tijd weer meer gespannen na een periode van relatieve rust. Door de Arabische lente worden de relaties op de proef gesteld. Het is mooi dat in de kunst een vorm van contact kan worden gezocht. Eran Kolirin toont in de licht absurdistische film The Band’s visit overtuigend de ongemakkelijkheid tussen de twee volkeren, vooral van Egyptische kant.

Het fanfareorkest van Alexandrië is uitgenodigd om een Arabisch cultureel centrum in Israël in te huldigen maar dat gaat niet zonder problemen. In de opening van de film zien we het orkest, allemaal mannen in lichtblauwe uniforms, wachten op vervoer dat niet komt. Taufik, de leider van het orkest, vraagt trompettist Khaled te informeren naar een bus naar die het bewuste plaatsje gaat. Khaled is zeer onder de indruk van de ogen van de service medewerkster en dat is de reden dat ze in een plaats aankomen waar ze niet moeten zijn.

Juist die onbedoelde bestemming zorgt voor veel levendigheid. Ze zijn, na de ontdekking van hun vergissing, alweer op weg naar de bushalte als de orkestleden tegen Taufik zeggen dat ze honger hebben. Ze gaan terug naar het restaurantje waar ze hoorden dat ze verkeerd waren. Taufik vraagt aan restauranthoudster Dina of die wat eenvoudigs voor hen kan klaarmaken. Ze hebben niet veel Israëlisch geld bij zich. Dina informeert bij Taufik naar zijn plannen. Ze vertelt dat er die dag geen bus meer gaat en nodigt hen uit bij haar en anderen uit de stad te blijven slapen. Taufik gaat met tegenzin accoord.

Dina neemt hem en Khaled onder haar hoede, de anderen worden ondergebracht bij andere restaurantgasten. De ongemakkelijkheid druipt eraf. Weduwenaar Taufik is een hele formele man die door Dina, een prachtige rol van Ronit Elkabetz, op sleeptouw wordt genomen. Ze neemt hem ’s avonds mee naar een restaurant, vraagt hem zijn pet af te zetten en hoort hem uit over zijn leven.

Khaled gaat uit met een groepje Israëliers. Ze pikken een paar meiden op en gaan naar een rolschaatsbaan. Khaled doet aan een onhandige man uit het groepje voor hoe men een meisje versiert.

Dina vraagt Taufik hoe het is om in een orkest te spelen. Taufik beeldt dat uit (zie foto). Dina vertelt dat ze in haar jeugd veel naar Arabische films keek en verliefd werd op de onbereikbare Omar Sharif. ‘Mijn leven is een Arabische film,’ zegt ze tegen Taufik. Uiteindelijk is Taufik zover om te vertellen over zijn zoon die, vanwege zijn strenge opvoeding, zelfmoord pleegde en daarmee ook het hart brak van zijn vrouw.  

Eenmaal terug in de woning van Dina vraagt Khaled of Dina van Chet Baker houdt.
‘No, I don’t know,’ antwoordt ze.
Taufik blijkt een fan van hem. Hij heeft al zijn platen thuis.
Khaled speelt vervolgens een nummer van Chet Baker op de trompet.
Dina komt aan met een fles wijn en glazen, maar Taufik wil naar bed. De volgende dag wordt het weer druk. Hij raadt Khaled aan om ook naar bed te gaan, maar die blijft zitten.

Mooi in de film is de traagheid waardoor de ongemakkelijkheid van de orkestleden zonder veel woorden in beeld wordt gebracht. De spontaniteit en de charme van Dina maakt de gêne nog duidelijker.
Eran Kolirin heeft de film opgedragen aan zijn grootmoeder Soshana, dat ze moge rusten in vrede.

Hier de trailer

Geen opmerkingen:

Een reactie posten