Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 17 december 2012

Filmrecensie: Freedom Writers (2007), Richard Lagravenese


Helden en sentimenten

Films over leraren die tegen de stroom in roeien en meer voor de leerlingen betekenen dan het systeem van hen vraagt, hebben vaak een heroïsche, maar tegelijk ook een wat sentimentele uitstraling. Denk aan Dead Poets Society. Ik was benieuwd hoe Erin Gruwell (Hilary Swank) het eraf zou brengen in Freedom Writers, dat speelt in de periode na de rassenrellen in Los Angeles in 1992 en gebaseerd is op werkelijke gebeurtenissen. 

Erin Gruwell is een onschuldige knap ogende jonge vrouw, die zonder veel voorbereiding in een zwarte school gaat werken en wel in lokaal 203, waarin allerlei rassen vertegenwoordigd zijn en het blanke ras met één jongen sterk in de minderheid. Het sectorhoofd raadt haar vooraf aan haar parelketting thuis te laten, maar Erin weigert koppig. Op de ochtend van de eerste lesdag vraagt ze, gekleed in een bevallig donkerrood mantelpakje waarbij de parels fraai afsteken, aan haar man Scott hoe ze eruit ziet. Als een plaatje dus, maar nou niet direct voorbereid op wat haar te wachten staat.

In haar naïveteit schrijft ze in het nog lege klaslokaal haar naam op het schoolbord en veegt daarbij per ongeluk krijt aan haar rok. Natuurlijk krijgt ze daar meteen commentaar op als de wilde beesten eenmaal in de schoolbanken zitten. Het wordt erger als ze twee jongens vrijwel meteen daarna met elkaar op de vuist gaan en Erin ertoe gedwongen wordt om hulp van buiten te halen om het conflict te bestrijden. Ze moet later weer ingrijpen als er een racistische tekening rondgaat en begint te vertellen over de Holocaust, die onbekend is bij de leerlingen. Ze krijgt als kritiek dat blanken het allemaal zo goed weten, maar dat zij, niet blanken, de dupe zijn van een racistische maatschappij.

Voor de kijker is het vrij snel duidelijk dat het verhaal volgens een schema verloopt: klas raakt langzaam in haar ban, echtgenoot is het beu dat zijn vrouw geen aandacht voor hem heeft, collega is tegen haar onorthodoxe lespraktijk, vader waarschuwt haar om niet te hard van stapel te lopen.

Erin zet onconventionele middelen in om de aandacht van de leerlingen te winnen, ook omdat ze van het sectorhoofd geen enkele medewerking krijgt. Boeken worden niet aan de klas uitgeleend omdat ze die toch maar vernielen. Erin besluit zelfs een bijbaantje te nemen om de leermaterialen te bekostigen. Een van de boeken die ze verspreidt is Het achterhuis van Anne Frank, waardoor ze enthousiast worden om Miep Gies in de klas uit te nodigen.

Erin bedenkt tegelijk manieren om de leerlingen meer samenhorigheid bij te brengen en geeft hen een schrift waarin ze hun persoonlijke ellende kunnen optekenen. Later bedenkt ze om daarmee een boek samen te stellen. 

De film wordt af en toe onderbroken door de verhalen van de leerlingen die hun schriften hebben opgeschreven. Een hoofdrol is weggelegd voor Eva. Haar vader zit onschuldig in de gevangenis en ze is getuige van een schietpartij in een supermarkt waarbij de bedrijfsleider wordt gedood. Door de verandering die de leerlingen, door Erin geïnitieerd, meemaken, leert Eva eerlijk te zijn en zelfs tegen haar eigen rassenverband op te komen.

Het klinkt allemaal prachtig, maar aan de film kleeft toch het bezwaar dat het te weinig direct, te gemaakt is. Dat komt door de overdreven tegenstellingen, die verhinderen dat de kijker betrokken wordt. Het is teveel het succesverhaal als de film Fame maar dan met rassentegenstellingen in plaats van dansers. Een gedramatiseerde documentaire was beter op zijn plaats geweest.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten