Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 9 december 2012

Recensie: Zhongguo, Saskia Konniger


Journaliste Anna, mondain als ieder miljonairsliefje.

Het was me niet meteen duidelijk dat Zhongguo een roman is, hoewel ik dat wel onderaan de omslag kon zien staan. Misschien komt dat door de ondertitel Reis naar het midden en anders wel omdat Saskia Konniger, medewerkster van het Volkenkundig museum in Leiden, vaak twittert vanuit Verwegistan.

Ik verwachtte een informatief reisboek. Ook in een romanvorm gegoten, kan een verhaal nog veel informatie opleveren. Dat gebeurt ook wel in Zhongguo. Voorin het boek staat een afbeelding van de plaatsen die journaliste Anna Winter voor haar artikelenserie voor het opinieweekblad Nieuwe Tijden aandoet. Ze komt aan in Hong Kong en wil via Beijing en Xi’an naar het middelpunt van China. Ze heeft vernomen dat daar, in de navel van het kolossale land, een interessant monument geplaatst is.

Anna ontmoet op haar reis voortdurend en op het juiste moment personen die haar informatie of een slaapplaats verschaffen. Ze heeft meteen een Australische vriendin, de al wat oudere Antonia die in de kunsthandel zit. Ook op een minnaar hoeft de knappe blondine - zo te zien op de achterflap een evenbeeld van de schrijfster - niet lang te wachten. In een restaurant biedt Joe Barley zich aan, een niet onbemiddelde ondernemer die haar graag aan zijn zijde heeft bij zakenrecepties en nog liever naast zich tussen de lakens.

Deze twee personen maken het al wat onaannemelijk dat het Anna voor de cultuur gaat. Niet dat we niets vernemen over het leven in China, maar het blijft allemaal wat reclame folder-achtig. Haar reisgenoten zijn inwisselbare types. Taomeester Edmund praat over het taoísme als een attractie en niet over religie met boeiende en diepe waarheden. Anna begrijpt er zelf niet veel van. Verscheidene keren verzucht ze dat ze niet zo nodig onthecht of verlost hoeft te worden en dat ze net zo lief gewoon dood gaat.

Helaas blijft de menselijke verwikkelingen achter bij de informatie-verschaffing.
De personages missen diepte. Ze blijven vlak, al zit er ook wel een aardige tussen in de figuur van Victor, een nerveuze psycholoog die graag met een buitenlandse journaliste wil praten over het bloedbad op het Tiananmenplein in 1989. De meeste Chinezen hebben daar nooit over gehoord hebben en zijn vol vertrouwen in hun eigen overheid. 

Het bezoek aan het monument vormt niet de climax van de reis. Het is eerst al moeilijk te localiseren. Als Anna het tenslotte vindt, blijkt het een vervallen constructie, waarvan de varkenshoedende buurman niet eens precies weet wat het voorstelt.

Inmiddels heeft de schrijfster het roer al omgegooid. Waarschijnlijk om meer spanning in het verhaal te brengen verlegt ze de blik naar een thriller-achtige ordinaire diamantenroof.

Helaas is de stijl van dit romandebuut niet bijzonder. Als Anna op een bergtocht is met taomeester Edmund wordt ze in de nacht wakker en gaat ze naar buiten. ‘Als ik mijn ogen sluit om het bosaroma aandachtig op te snuiven, hoor ik in de verte geschuifel.’ Dat blijkt Edmund te zijn die aan het goudzoeken is, maar afgezien daarvan is deze zinskeuze weinig levend. Ook op het erotische vlak overstijgen zinnen waarin Joe Anna een kneepje in haar achterste geeft of rusteloos haar lichaam grijpt en neemt wat hij kan, niet die van de boeketreeks. Ze blijft teveel het liefje van de miljonair in plaats van de journaliste die ons inzicht geeft in het Chinese leven.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten