Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 16 december 2012

Theaterrecensie: Funzone, Mugmetdegoudentand, 15 december 2012


Wie ik ben, weet ik alleen

Vooraf werd bekend dat de voorstelling was veranderd in een openbare repetitie. Dat heeft te maken met het overlijden van Jeroen Willems, een intieme vriend van Marcel Musters. Voorafgaande aan de repetitie komt regisseuse Lineke Rijxman met een sombere blik het toneel op en vertelt via de geplaybackte stem van Musters en in zijn kostuum die vele maten te groot voor haar is, dat zij zijn rol overneemt.

Op zich past de rolwisseling heel goed bij het thema van de voorstelling. Die gaat over onze identiteit, over wie we zijn, een onderwerp zo oud als de wereld, maar wellicht weer actueel in een tijd waarin de verschillen tussen rijk en arm nog nooit zo groot zijn geweest zoals Rijxman, pardon Musters, ontgoocheld vaststelt en waarin het belangrijk is om vooral goed over te komen.

De voorstelling begint dan ook met een presentatie van de andere drie acteurs door Rijxman, uitgesproken vanaf kaartjes die op de rug worden geplakt. Allereerst is daar het rastalent uit de Verenigde Staten, Baby Dee, gekleed in een rendierpak met petticoat en een masker met feestneus, bedoeld om de mannen op afstand te houden, zoals ze later zelf vertelt. Daarna komt Dick van den Toorn in een nogal kinderlijke trui en vervolgens Minou Bosua, die onder een getailleerd jasje een vrouwelijke jurk draagt die haar vormen goed doen uitkomen. Rijxman zelf wordt op haar beurt door Bosua voorgesteld, met speciale aandacht voor de grijze coltrui onder het kostuum dat de verborgen zachte kant van Musters met zijn harde stoppels symboliseert.

Na een grappig cynisch liedje over Rudolf the Rendeer van Dee, is het de vraag waar de voorstelling, pardon repetitie, naar toe gaat. Het zijn sketches die we krijgen toegediend, die niet allemaal gelukkig gekozen zijn. De tirade van stresskip Minou is weinig subtiel en schreeuwerig. Beter is haar geplaybackte fragment uit de uitzending De gelukkige schizo over Gerrit Komrij die levensmoe is maar liever de spot drijft dan zijn hals door een lus te halen. Fraai verbeeld is de angst van Dick, fraai zijn ook zijn vrouwenrollen en het optreden van Dee achter de synthesizer met haar grappige Engelse commentaar op het gebeurde, zoals één koekje bij de koffie, een uitspraak van Maxima over het wezen van de Hollander. Tussen de sketches door vinden verkleedpartijen plaats in een decor dat er uitziet als een rommelzolder.

Mugmetdegoudentand balanceert graag op de rand van de werkelijkheid. Dat blijkt uit de politiek geladen toespraak van Rijxman, waarin ze ageert tegen de teloorgang van de cultuur en kortzichtigheid van politici, die in het regeeraccoord de theaterkunst niet eens lijken te kennen. Het klinkt verstandig om het groepsbelang voorrang te geven boven het individuele belang maar Rijxman gruwt van de consequenties die dat voor haar persoonlijk zou kunnen hebben en vaart uit tegen Milou die van niets weet en zich als een dom blondje op de achtergrond houdt. Is identiteit iets anders dan een etiket dat we door de maatschappij krijgen opgeplakt?

Dramatisch sterker wordt het als Dee zich achter de harp zet - zoals ze ook deed op de debuut-cd van Anthony & the Johnsons - , Milou zich tegen haar aan vlijt en Dickie als opgedofte vrouw met een stel rammelde wijnglazen in zijn hand schoorvoetend bekent dat hij/ziij het over de inhoud wil hebben. Nog sterker is wordt het als hij van de anderen, die alle inspanning beu zijn en op een deken proberen uit te rusten, in zijn eentje in zijn ondergoed bovenop de tafel moet blijven staan, nadat hij een persiflage heeft gebracht op musicalman Joop van den Ende. Hij is een jochie dat gestraft wordt en begint steeds weer te zeuren, totdat de anderen nijdig maar weer opstaan.

Uiteindelijk draait het om zelfacceptatie of zelfkennis. De zaal wordt voor de keuze gesteld, al biedt Dee de uitweg voor kinky seks met haar na de voorstelling/repetitie. Zoals in vele opwekkende bijeenkomsten het geval is, wordt afgesloten met een meeslepende gospel waarvan de laatste woorden luiden: Wie ik ben, weet ik alleen. Een repetitie voor een voorstelling met potentie.

Hier meer informatie, inclusief de biografieën van de acteurs.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten