Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 12 december 2012

Vivan las antipodas! (2011), documentaire van Victor Kossakovsky


Eindeloos van perspectief wisselen.

De documentaire begint met een motto uit Alice in wonderland waarin Alice zich afvraagt waar ze uit komt als ze een gat in de aarde graaft en maar blijft graven. Bij de Anipathieën? Het is een kinderdroom die door Kossakovsky wordt waargemaakt. Hij heeft een viertal antipoden gezocht, plaatsen die op de wereldbol tegenover elkaar liggen. Dat viel nog niet mee. Dat soort plaatsen zijn schaars. Ik heb meteen de globe er bij gepakt en gezien dat als ik een gat zou graven, ik tenslotte zou verdrinken in de Stille Oceaan. Een Spanjaard is beter uit, want die komt aan land in Nieuw-Zeeland.  

De documentaire begint in Argentinië, in Entre Rios waar twee brugwachters tol heffen bij een houten brug in een dunbevolkt merengebied. De grootste van de twee, in een zwart wit gestreept overhemd en met een zwarte brede hoed op zijn hoofd, inspecteert de brug in de ochtend. Of ie nog wel houdt. Af toe krijgen we er al beelden doorheen van het geïndustrialiseerde Shanghai, met veel schepen, hoge gebouwen en veel mensen vooral.
In Entre Rios is het rustig. Af en toe hobbelt er een auto over de brug. De brugwachters vragen zich af of de automobilist vantevoren betaald heeft. Erg precies zijn ze niet. De motor van een Citroën Dyane valt uit op de brug. De brugwachters helpen om de auto weer aan de praat te krijgen. Dat lukt. Dan gebeurt er iets fascinerend. De camera volgt de auto en toont hem op zijn kop. Het beeld van de snelwegen in Shanghai komt eronder. De avond valt in Argentinië. Nu mag China de wereld besturen. We zien in Shanghai steeds een hele groep mensen, veelal op de brommer, in poncho’s van de veerboot komen.

De filmische trucs die Kossakovsky uithaalt zijn een genot voor het oog. De sterk visuele documentaire doet denken aan vroegere documentaires van de VPRO, zoals Het Gat van Nederland. Veel sfeer en weinig woorden vanuit acht locaties op deze wereld. Kossakovsky herhaalt het procédé ook in Chili en Rusland. Schapenhoeders en een roofvogel in Patagonië versus een koeienboerderij aan het Baikalmeer. Door de Russische muziek achter de beelden van de schapen te zetten, verbindt Kossakovsky beide gebieden met elkaar, zoals hij ook al deed met China en Argentinië. Soms wordt het Baikalmeer zelf gespiegeld.

Big Island in Hawaii is spectaculair vanwege de lavastromen. Een man kijkt vanaf zijn balkon uit op de vulkaan en roept de hond op voor een wandeling. Als het te heet onder zijn voeten wordt, stuurt hij de hond terug naar huis. Tegenover Big Island ligt Kubu in Botswana, vol dierentuindieren. Een winkelmevrouw haalt de uitwerpselen van de olifanten uit het zand. Aan het eind van de dag wordt de laagstaande zon in het zand geprojecteerd en zien we de overeenkomsten met de lavastroom.

In Miraflores in Spanje kijken we naar het insectenleven in poeltjes in de rotsen. Daartegenover, in Castle Point Nieuw Zeeland, is een dode walvis aangespoeld. Die trekt veel bekijks. Het beest wegslepen lukt niet. Er moet een motorzaag aan te pas komen. Het beest wordt ter plekke begraven, hetgeen nog een hele operatie is met happers en tractoren.

We gaan zelfs weer terug naar de Argentijnse brugwachters en naar de veerboot in Shanghai.
Het blijkt het begin van de apotheose, waarin alle plaatsen nog eens de revu passeren.
Vivan las antipodas! is een juweel, waar men ademloos naar kijkt, vanwege de muziek, maar vooral vanwege de filmische perspectieven en de fraai gecomponeerde inkijkjes.

Hier de trailer, waarin een aardig beeld van de perspectiefwisselingen gegeven wordt.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten