Greenberg is niet de eerste film waarin een psychische stoornis de boventoon voert. Een hele rij psychopaten zijn vooraf gegaan aan dwangneuroticus Roger die uit New York naar Los Angeles komt om een hondenhok te timmeren in de villa van zijn succesvolle
broer die met zijn gezin op vakantie is in Vietnam.
De eerste beelden zijn van Florence (Greta Gerwig, rechts op de poster), de hulp
van het gezin die met haar auto nog even snel bij een stomerij de overhemden
van Philip Greenberg ophaalt. Florence is een zelfverzekerde knappe jonge meid,
die wel wat op Meryl Streep in haar jongere jaren lijkt, zoals in Kramer vs.
Kramer (1979). De stevige popmuziek en haar goede humeur nemen de kijker
voor haar in.
De ontmoeting met de veertigjarige Roger Greenberg (Ben Stiller, zie poster) is afstandelijk,
maar wellicht bedoeld om een tegenstelling te creëren met hetgeen ons te
wachten staat. Florence zorgt voor de hond Mahler en doet
boodschappen voor Roger. Florence is misschien ook wat afwachtend omdat ze van Philips' vrouw heeft gehoord dat Roger vanwege een zenuwinstorting opgenomen is geweest.
Hijzelf schrijft dwangmatig
klachtenbrieven aan allerlei instellingen, zoals de
luchtvaartmaatschappij over de knop van zijn stoel die niet werkte waardoor hij
niet achteruit kon zitten en aan burgemeester Bloomberg over het verkeerslawaai
in New York.
Roger zoekt Ivan op, een oude vriend met wie hij vroeger in
Los Angeles in een band zat. Ivan zit in een scheiding. Samen gaan ze naar een feestje van
een andere kennis die getrouwd is met Beth, de vrouw waarop Roger vroeger verliefd was. Hij
ontfutselt een afspraakje aan haar, maar legt het eerst aan met Florence die na
enkele teleurstellingen op liefdesgebied echter geen zin heeft in een nieuwe affaire.
De ziekte van Mahler brengt hen weer bijeen, maar
gemakkelijk hebben ze het niet met elkaar, vooral door de neurotische Roger die snel van streek is. Zo gaat het nog een tijdje door. Hurt people hurt people. Op het eind besluit Roger
impulsief met de jonge nicht van Greenberg en haar vriendin mee te gaan naar
Australië, maar eenmaal in de buurt van het ziekenhuis, waar Florence bijkomt
van een abortus, gaat hij toch liever naar haar toe.
Ik vroeg me af of de filmmaker een komedie wilde maken of inzicht wilde geven in een persoon, die
lijdt aan een Obsessive Compulsive Disorder. Ik denk toch vooral het eerste, al is het triest om
te zien hoe Roger probeert aan te haken bij zijn vriend Ivan, bij de
getrouwde Beth en bij Florence die veel voor hem voelt maar wordt
afgestoten door zijn onbeheerste gedrag en zijn onkunde om van haar te
houden. Om meer begrip te kweken voor de psychische gestoorde medemens is Greenberg te oppervlakkig, zoals al blijkt uit de paniekaanval die Roger in het zwembad krijgt. De dialogen zijn niet sterk en de scènes te veel uitgesponnen. Ook zijn ze niet allemaal
relevant, zoals die van een vreemd beest in het zwembad tijdens het afscheidsfeest van de jonge nicht. De behoefte
van Florence om steeds de hulp in te roepen van haar vriendin
Gina, maakt de film tenslotte dramatisch niet krachtiger.
Greenberg zit te ver af van de personen, dringt niet door, zoals ook geldt voor gladde televisieseries. Het blijft teveel
sentimentele buitenkant, ook door de matige teksten. Dat is vooral jammer voor Greta Gerwig die een mooie losse acteerstijl heeft.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten