Extreme bezitsdrang van moeder ten opzichte van zoon.
Deze Franse film handelt over een moeder (Nathalie Baye) die,
zoals de titel dat al mooi uitdrukt, haar zoon Julien verstikt. De film begint met
een man - de vader - die bij de deuropening staat, terwijl een ambulance voor
het huis wegrijdt. We weten al dat het slecht afloopt maar niet wie in het
gezin, behalve de vader, het slachtoffer is.
De leader, waarin Julien zich scheert terwijl zijn oudere
zus Suzanne op de uitkijk staat, was alleraardigst, maar verder is de film
inhoudelijk niet echt interessant. In toenemende mate zit de moeder haar zoon
op de nek. Op een gegeven moment wordt het gedrag van de moeder zelfs
vervelend. Niet in de laatste plaats door de sullige vader, een
universiteitsdocent, die zich terugtrekt in zijn werk en in tennis een
uitlaatklep heeft. Hij wil nooit dat zijn zoon met hem meegaat naar een
wedstrijd, maar als Julien een keer langs de baan loopt ziet hij dat zijn vader
in zijn eentje vloekend tegen een oefenbord aan het slaan is.
Mooi aan de film is dat er weinig uitgelegd wordt. Het
adagium show but tell wordt geheel waargemaakt, waardoor de kijker toch geboeid
blijft.
De obsessieve bezitsdrang van de moeder is als een psychiatrische
stoornis aan te merken, maar een milde vorm van bezitsdrang van ouders over hun
kinderen zal vaker voorkomen. De hele opvoeding is een proces van loslaten, van
laten vieren, en vaak zal dat met gepaard gaan met de verkeerde halen. Deze
moeder wil echter niet dat haar zoon Julien, een gevoelige jongen, groter
wordt. Vandaar ook haar woede als ze ontdekt dat hij zich geschoren heeft. Of
als hij wordt uitgenodigd op een feestje van zijn schoolvriendinnetje Alice. De
moeder verscheurt zijn uitnodiging.
Zus Suzanne steunt haar broer, maar kan weinig uitrichten
tegen de tirannieke moeder, die niet weten wil dat haar zoon onder haar bewind
lijdt. Ook zijn oma, die hem pianoles geeft en heel lief tegen hem is, kan niet
het verschil maken. Julien heeft niet de kracht om zich te verzetten tegen zijn
bezitterige moeder, die geen oog heeft voor zijn privacy. Fraai is een scène
waarin Julien uit de douche komt en zich op zijn kamer wil gaan aankleden, als
zijn moeder binnenkomt. Julien slaat meteen zijn handen voor zijn geslacht.
Zijn moeder ergert zich daaraan. Ze zegt dat ze al zo vaak zijn plasser heeft
gezien. Ze wordt zelfs boos als hij volhardt. Ze kan er niet tegen dat haar
kind een eigen wil en een eigen leven heeft.
De moeder chanteert de zoon in emotioneel opzicht. Als hij
naar het feestje van Alice wil gaan, dat op een zondagmiddag gehouden wordt,
nodigt de moeder hem uit om dan samen te gaan zwemmen. Julien probeert zich
eruit te werken door te zeggen dat hij een belangrijke voetbaltraining heeft,
maar tenslotte bezwijkt hij toch voor het idee van zijn moeder, dat hij beter
kan liegen dan gevoelens te kwetsen. Als hij haar later de chocolaatjes geeft
die hij voor Alice heeft gekocht is de moeder boos. Zogenaamd omdat ze het
verspilling vindt, maar wellicht voelt ze aan dat het cadeau niet voor haar
bestemd was.
De jongen kwijnt langzaam weg. Hij heeft geen eetlust meer
en zit elke avond lijdzaam boven zijn etensbord. Zijn schoolprestaties nemen in
snel tempo af. Als Suzanne op een campus gaat wonen, wordt het leven van Julien
nog uitzichtlozer. Een ramp kan niet uitblijven, maar dat wisten we in het
begin al.
Hier
de leader met het zich scherende jongetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten