Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 24 februari 2013

Filmrecensie: A beautiful mind (2001), Ron Howard



Biografische film over schizofrene wiskundeprofessor die de Nobelprijs wint

A beautiful mind belicht het leven van de wiskundige John Nash, die in 1947 op Princeton studeert en meteen al bij zijn studiegenoten uit de toon valt. Hij verliest een spelletje go van Hansen en gooit ook nog eens het bord om. Ook zijn kamergenoot Charles Homan kan zijn gestoorde gedrag niet velen. John maakt berekeningen in de ramen van hun kamer. Is my roommate a dick? roept hij uit. Hij spoort hem aan tot een slok whisky. John bekent dat hij niet van mensen houdt en mensen niet van hem. Vrouwen vormen een apart probleem. Als hij eens tegen een meisje, dat een drankje van hem wil, zegt dat hij meteen met haar naar bed wil krijgt hij een draai om de oren. Zijn professor is ook al niet blij met zijn studieprestaties. Woedend gooit John samen met Charles zijn bureau het raam uit. De situatie kentert als John naar aanleiding van een discussie over Adam Smith met een nieuwe theorie komt. Die leidt tot toelating tot het Massachussets Institute of Technology.    

Vijf jaar later doet John, die sterk is met getallen, een opdracht voor het Pentagon. Hij kraakt een code. Lesgeven vindt hij tijdsverspilling, maar hij houdt er wel een levenslange liefde aan over. De studente in kwestie, Alicia, nodigt hem uit met haar te dineren en van het een komt het ander. Ze trouwen en krijgen een zoon. In dezelfde tijd wordt John door William Parcher, met onafscheidelijke hoed, gevraagd mee te werken aan een geheim militair project. De Russen liggen voor op de Amerikanen. John verstuurt zijn opdrachten in brieven met lakzegel en doet ze in een brievenbus bij het instituut van waaruit ze opereren. Een nieuwsgierig meisje spreekt hem opeens aan in het park. Ze heet Marcee en blijkt het nichtje te zijn van Charles, die de opvoeding op zich neemt omdat haar moeder verongelukt is. John vreest steeds meer dat hij wordt achtervolgd. Hij wil stoppen met zijn opdrachten maar Parcher chanteert hem met de Russen. Tenslotte komt hij terecht in een psychiatrische inrichting, waar hij electroshocks ondergaat.

Alicia bezoekt de werkruimte van John en ziet de chaos daar. Ook opent ze de brievenbus bij het instituut. Als ze op bezoek is bij John geeft ze hem alle ongeopende enveloppen met lakzegel. Als hij weer thuis is zit hij als een dood vogeltje aan tafel. De electroshocks hebben zijn geest verwoest. Hij weigert, zonder dat Alicia het weet, zijn medicijnen in te nemen. Alicia wordt wanhopig als ze ziet dat de ziekte van John maar doorwoekert. De schimmen van Marcee, Charles en Parcher laten hem niet met rust. Op het hoogtepunt van de crisis, streelt ze hem en zegt dat dit echt is. John gaat naar Hansen op Princeton en vraagt naar een baantje. Mooi is de scène waarin John weer schimmen ziet en aan Hansen vraagt of hij zijn bizarre gedrag kan negeren. Langzaam aan leert hij met zijn schimmen te leven. Als een informant langskomt om hem te vertellen dat hij genomineerd is voor de Nobelprijs, vreest hij meteen weer in een complot te zitten.    

Russel Crowe beeldt de rol van een schizofreen sterk uit met zijn robotachtige motoriek, de bizarre lachjes, zijn starheid en angsten. Jennifer Connelly als Alicia speelt daar levensecht op in. De ijle klanken afgewisseld met zware heroïsche vioolmuziek geven de teneur van de film goed weer. Helaas wordt het naar het einde toe wat sentimenteel, maar het spel van Crowe en Connelly is overtuigend.  

Hier Confusius op een Go bord, een kritisch artikel, waarin onder andere staat dat Alicia de electroshocks wist tegen te houden. Hier de trailer van A beautiful mind naar een boek van Sylvia Nasar, in het Nederlands vertaald als Een schitterend brein.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten