Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 9 februari 2013

Filmrecensie: Qui vive (2001), Frans Weisz


Het verleden gaat niet voorbij.

Vorige week zei Jan Brokken in VPRO-Boeken dat de oorlog pas voorbij gaat als de waarheid boven water is gekomen. In de film Qui vive, het middenpaneel van een drieluik over een joodse familie, wordt duidelijk dat gevoelens hardnekkig zijn en doorgegeven worden aan  volgende generatie(s).

Het was niet gemakkelijk, om vanwege de vele personen die weer op vele manieren met elkaar verwikkeld zijn, aansluiting te vinden met de eerste film Leedvermaak, maar dat moet ook in de bioscoop even wennen geweest zijn, want Qui vive kwam ruim tien jaar later uit dan Leedvermaak. Gelukkig worden van tevoren de voornaamste personen nog even aan ons voorgesteld.

Het verhaal over de zwangerschap van violiste Dory, de eerste vrouw van Nico, wordt terugverteld door Ada, die dood op de trap ligt. Zij is de vrouw van Simon en de moeder van Lea, die in Leedvermaak trouwde met Nico, om meteen maar enkele verwikkelingen te noemen.

We zijn in het huis van Lea en Nico. Iedereen komt daar samen om het veertigjarig huwelijk te vieren van Ada en Simon, de ouders van Lea. Alexander, de vroegere echtgenoot van Lea, filmt weer. Zwart, de vader van Nico begint weer over zijn eerste vrouw die omgekomen is in Westerbork en verlaat de woonkamer met een fles whisky om zijn verdriet in zijn eentje weg te werken. Duifje, zijn tweede vrouw, zegt dat het jammer is dat er geen graf is waar haar man af en toe naar toe kan gaan. Nico vertelt tegen Dory dat hij, omdat hij geen vertrouwen heeft in een fusie, ontslag heeft genomen als directeur van het ziekenhuis. Hij is na het diner boos op zijn vader omdat hij weer eens dronken is. Ada spreekt met Dory over haar kind, dat door Simon verwerkt werd terwijl zij werd opgenomen in een inrichting om haar oorlogservaringen te verwerken. Ze is niet boos, eerder vergevensgezind of beter nog: mededogend. Lea daarentegen is furieus.

Het is te veel om de hele soap uit te spinnen - waarin Nico het spoor bijster raakt, Alexander inmiddels een tienjarig kind heeft met een prostitué, vriend Hans tot ontzetting van zijn niet joodse vrouw Pien een affaire krijgt met de joodse Annabel - , maar het is wel een fascinerende geschiedenis die doet denken aan de filmserie Die Zweite Heimat, al wordt daarin, af en toe met een voice over, vooral de geschiedenis van Hermann vertelt. In Qui vive gaat het om de doorwerking van de oorlog op twee families. Het blijkt dat de oorlog niet voorbij gaat maar alleen maar erger wordt door alle (misplaatste) loyaliteiten, ergernissen en misverstanden. Daarbij worden de problemen ook nog eens doorgegeven. ‘Het niet weten, zegt Simon tegen Dory die over haar overleden vader wil horen, ‘daar komt het op aan.’

Ada vertelt ons, nog steeds dood op de trap, dat Lea bij Simon ging wonen, dat ze een goede verstandhouding kreeg met het zoontje van Dory en dat Alexander ook overleden is
Ik moet maar gauw het laatste deel Happy end bekijken nu het verhaal nog in mijn hoofd zit. Wellicht komt het allemaal nog goed.  

Het scenario van Qui vive werd geschreven door Judith Herzberg en werd eerder als Rijgdraad op het toneel opgevoerd. Het moet een hele klus zijn geweest om alle draden uit elkaar te houden. Vandaag krijgt Judith Herzberg met een mooie verzameling gedichten aandacht in Trouw.

De trailer helaas niet gevonden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten