Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 25 maart 2013

Ilja Leonard Pfeijffer over La Superba, VPRO - Boeken, 24 maart 2013



Luxe immigrant schrijft lovend over Genua

Vijf jaar geleden fietste classicus en dichter Ilja Leonard Pfeijffer (1968) samen met zijn geliefde Gelya vanuit Leiden naar Rome. Gelya stond op de reis, Ilja kon die niet uit haar hoofd praten. Ongetraind en zonder kaart begonnen ze aan hun tocht, die uitgebreid en met foto’s erbij in de media werd weergegeven. Ze konden niet door Zwitserland vanwege de Russische nationaliteit van Gelya en maakten daarom een omweg langs Marseille en Genua. Ze bleven drie dagen in de laatste stad rusten en raakten er onafhankelijk van elkaar verliefd op, maar ze gingen toch verder omdat ze dat nu eenmaal in hun hoofd gezet hadden. Eenmaal in Rome, na 41 dagen en 2600 kilometer, keerden ze per trein terug naar de havenstad die in La Superba de hoofdrol vervult.

Het motto is ontleend aan een grimmig Italiaans spreekwoord dat luidt dat Genua neemt en niets teruggeeft. Volgens Ilja houden Genuanezen ervan om te kankeren. Genua wordt wel de meest zuidelijke stad van het noorden genoemd. Het is net zo groot als Amsterdam, heeft de grootste haven van Italië en een oud labyrintisch centrum, dat nog erg levend is met smalle steegjes waarin het daglicht nooit doordringt. Er heerst een sfeer van gevaar zoals in alle havensteden. Voorname mensen, hoeren en ratten leven daar naast elkaar.

Wim Brands spreekt over de verschillende verhalen die Ilja in het boek vertelt, waaronder het ontsnappen aan de eigen identiteit.
Ilja had het nodig zichzelf opnieuw uit te vinden. Hij hoefde niet uit zijn woonplaats Leiden weg, maar miste achteraf gezien een uitdaging. Hij hoefde geen gedichten meer te schrijven om toch een bekend dichter te zijn, zakte weg in zijn eigen reputatie. Genua had een heilzaam effect op hem. Hij vond het een weldaad om weer helemaal opnieuw te beginnen met Italiaanse gedichten.

Twee jaar geleden werd hij uitgenodigd op een poëziefeest in Genua en voelde zich voor het eerst weer eens zenuwachtig. Hij leerde veel van schrijven met een handicap. Hij schreef ook voor toneel waarbij het minder uitmaakt om fouten te maken. Vanwege zijn beperkte middelen werd de structuur belangrijk.

Brands memoreert uit zijn portret van de stad een Britse drinkebroer die Ilja als vriend heeft met als tegenwicht een Afrikaan die letterlijk en figuurlijk net aan zijn hoofd boven water kan houden.  
Ilja noemt dat een belangrijk thema. Genua was en is een knooppunt van migratie. Veel Italianen vertrokken in de vorige eeuw naar de Verenigde Staten vauit Genua, veel Noord- Afrikaanse immigranten trokken die Lampedusa bereikten vertrokken naar Genua. Ilja wilde hun verhalen vertellen, te midden van zijn eigen rol als luxe emigrant. Zijn trek van Noord naar Zuid is vergelijkbaar met die van Zuid naar Noord. Ze zijn allen verdwaalden. Het labyrint in het stadscentrum staat voor een beter leven elders. 

Hier het artikel Ik was steeds meer onecht op 22 augustus 2009 in Vrij Nederland.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten