Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 13 oktober 2013

The only son (2012), documentaire van Simonka de Jong




Dynamisch westers leven versus traditioneel bestaan

De negentienjarige Pema gaat samen met zijn zus Sumchog vanuit Nederland, waar hij Toeristisch Management studeert, terug naar zijn ouders die in een afgelegen gebied in de Himalaya wonen. Op weg daar naartoe pikken ze hun zusjes Dolma en Tsering op uit een kindertehuis in de Nepalese hoofdstad Kathmandu. Pema heeft daar zelf ook gewoond en begroet oude bekenden.

Zijn ouders waren niet bij machte hun vijf kinderen zelf op te voeden en lieten hun adopteren, zoals Sumchog naar Nederland of stuurden hen naar een kindertehuis stuurden zoals Pema. Zij willen graag dat de kinderen weer terugkomen, hun enige zoon in de eerste plaats, dat hij met een meisje uit de streek trouwt en voor hen zorgt. In een telefoongesprek zinspeelt de moeder erop dat ze het leven alleen moeilijk aan kan. Ze heeft het aan haar hart gekregen vanwege zijn koppigheid. Pema die vertrouwd is met de westerse cultuur, kan zich zo’n traditioneel leven echter niet voorstellen. Hij zou dood gaan zonder computer en boeken.  

De lange reis van de groep met paarden door de Himalaya is een plaatje. De beelden zijn zo scherp, direct en helder dat de kijker zich deel voelt van de groep. Vader, een traditioneel genezer, loopt hen tegemoet. Ze begroeten elkaar met de voorhoofden tegen elkaar. Sumchog is voor het eerst terug. Ze wil de schuba aan, voordat ze in hun dorp zijn. Pema maakt zich zorgen over een confrontatie met zijn ouders. Hij praat met hen Tibetaans, met Sumchog Engels en met Dolma en Tsering Nepalees.

Bij thuiskomst krijgt hij van zijn moeder een speciale kop om thee in te drinken. Vader vertelt over een ongeluk ooit met een kind. Wellicht is dat de dochter overkomen die later in de Verenigde Staten geadopteerd werd. Ze verbrandde haar hoofd. Omdat ze geen medicijnen hadden, liep hij met haar op zijn rug de hele weg naar Kathmandu.  

Zus Chonzom, die getrouwd is met een boer en verderop woont, komt op bezoek. Ze heeft drie kinderen, waarin de jongste in een mand op haar rug zit. Haar man is in China om spullen voor de winter in te slaan.

Vader wijst Pema vanaf de heuvel op het aardappelveld en andere velden die sinds lang in de familie zijn en die hij straks erft, zijn moeder speelt voortdurend in op zijn schuldgevoelens. Tijdens een gesprek met zijn ouders stelt Pema voor dat zij in Kathmandu gaan wonen. Hij zal dat wel betalen. De ouders kunnen echter geen afstand doen van hun land en huis.

Sumchog troost Pema. Samen gaan ze naar Chonzom om haar mening te horen. Zij denkt dat haar moeder niet zonder hulp kan. Pema stelt voor dat Chonzom voor haar moeder zorgt en dat hij geld geeft voor de scholing van haar kinderen, maar daar gaat ze niet op in. Zij meent dat Pema bij hen wel gelukkig zou kunnen zijn. Pema zegt dat hij in het westen van alles kan doen wat hij wil en dat zij er met haar 26 jaar uitziet als veertig.

Eenmaal terug bij de ouders overlaadt zijn moeder hem met schuldgevoelens. Haar man heeft haar behandeld met heet metaal. Ze huilt. Pema masseert haar schouders. Dolma wil wel toegeven aan haar moeder, maar dan moet ze het gewoon vragen en niet zo klagen.

Chonzom komt afscheid nemen. Bij het vertrek van de groep doet moeder boter in ieders haar. Dolma huilt. Pa brengt hen naar het dichtstbijzijnde vliegveldje, tien dagen lopen. Onderweg praat Pema met Dolma, dat ze geen overhaaste beslissing moet nemen en moet luisteren naar haar hart. Pema weet dat hij zijn eigen leven wil leiden en blijft hopen op een wonder.  

Hier de trailer. Simonka de Jong (1972) maakte eerder Het zwijgen van Lou de Jong, over haar grootvader.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten